Anne en Wim op reis

Vanmorgen regent het lichtjes. Het ontbijt van Gran Lago is niet ter plaatse, maar in een comedor aan de Malecon met zicht op de San Juan rivier. Op het plein is het een drukte van jewelste: de voorbereiding van een groot feest dit weekend. Maar dat zullen wij niet meemaken, want dan zijn we al in het natuurgebied Los Guatuzos. Je kan dit enkel bereiken met de publieke boot vanuit San Carlos. Deze zou om 9u vertrekken, maar uiteindelijk varen we pas na 10u uit. De boot zit goed vol, alleen maar locals; wij zijn de enige toeristen. Ook een heleboel goederen moeten mee, tot stoelen toe. Halverwege stoppen we aan een eilandje op het meer, waar je vissoep en frisdrank kan kopen. We besluiten wijselijk te passen voor de soep. 😏 We varen dan de Río Papaturro op, geen sinecure voor de boot, want deze rivier is niet zo breed en lijkt ook niet zo diep. In de bomen zien we al wat leguanen en een aap. Welkom in het regenwoud! We logeren in Cabañas Caiman in het dorpje Papaturro bij Aillen en Armando, een ervaren gids. Onze verblijfplaats langs de rivier is eenvoudig maar comfortabel. Vermits het vanavond droog zou blijven, spreken we met Armando af om na het avondeten een avondtoer met de boot te doen. We wandelen wat rond in het kleine jungledorpje en drinken een frisse Cola bij het lokale winkeltje, dat ook een terrasje heeft. Een gids van het Ecocentro wijst ons een kleurrijke trogon (een vogel) in een boom. Aillen heeft voor het avondeten een lekkere vis uit het meer klaar gemaakt en achteraf krijgen we een stukje organische chocolade uit de streek. Daarna gaan we in het donker met Armando’s boot op weg op de Papaturro rivier. We zien vele ijsvogels, grote hagedissen, een luiaard, kaaimannen, reuzegrote padden en kikkers en een agouti die snel wegspurt. We krijgen onderweg wel een fikse tropische bui over ons heen, zodat Armando snel een zeil boven onze boot diende te spannen. Gelukkig was dit snel over, zodat we verder konden genieten van onze trip.

We hebben zaterdagmorgen met Armando afgesproken om al vroeg op pad te gaan. Om 5.30u heeft Aillen een kop koffie en thee voor ons klaar staan en dan zijn we weg. Eerst met de boot. Onderweg zien we drie soorten apen: brulapen, capucijnapen en spidermonkey. Een beetje verderop ook nog een vrij actieve luiaard (hij is blijkbaar aan het ontbijten) en nog veel meer. Na een tijdje leggen we aan en keren we te voet door het regenwoud terug. Armando toont ons allerlei spinnetjes, kleurrijke kikkertjes, orchideeën en bromelia’s. Het laatste stukje lopen we door de landbouwgronden van het dorpje: maïs, bonen en cacao. Grappig, de cacaovrucht blijkt rechtstreeks aan de stam van de boom te groeien en niet aan de takken. In de namiddag relaxen we wat aan ons hutje en slaan de jungle rondom ons gade : een Kaaiman aan de kant van het water voor onze hut en later ook nog een zonnebadende schildpad. Ook de brulapen laten van zich horen. Om 15u vertrekken we met Armando en zijn neefje Martín met de boot richting de monding van de Papaturro op zoek naar vogels en leguanen. Onderweg krijgen we nog eens een tropische bui over ons heen; het wordt al een gewoonte. Gelukkig duren deze nooit lang. We zien weer een heleboel. We varen ook een prachtig moerasgebied in waar we honderden migrerende eenden zien. Als we dicht bij de monding bomen vol leguanen passeren, laat de ene na de andere zich met een grote plons in het water vallen. We varen een klein stukje het meer op en zien in de verte nog eens de contouren van Ometepe met zijn vulkanen en de Solentiname archipel. Het is zo goed als donker als we weer bij de Cabañas Caiman aankomen. Aillen is druk bezig met het klaarmaken van ons avondeten. We blijven nog wat napraten en Armando komt nog met een huismedicijn op de proppen voor Anne’s hoest (een souvenier van de airco in de luchthaven van Ometepe); Flor De Caña rum vermengd met honing; baat het niet, dan was het toch lekker! 😉

Op zondag vertrekken we na het ontbijt met Armando en Martín met de boot richting de grens met Costa Rica. Het stuk van de Papaturro richting de grens loopt door een soort overstroomd weidegebied waar de zeboekoeien opschrikken als we langs varen. Een grappig zicht die koeien tussen het hoge gras in het water. Naast aapjes die zich te goed doen aan bananen, zien we ook een grote schildpad en een paar kleurrijke vogels. Na de siësta besluiten we een wandeling te maken naar het volgende dorpje. We wandelen tussen velden en oerwoud en zien nog een heleboel apen : brullende brulapen en dartele spidermonkeys. We horen ook duizenden kikkertjes, maar krijgen ze jammer genoeg niet te zien. Omdat het hier toch heel snel donker wordt keren we vóór we aan het dorpje komen al terug en drinken nog een frisse Cola op het terrasje van het winkeltje. Los Guatuzos was zeker een geslaagde etappe van onze reis!

We doen het vanmorgen op ons gemak, want onze taxi naar de luchthaven komt pas om 10u. Na het ontbijt en na het pakken van onze bagage babbelen we nog wat op het terras met de gasten die er nog rond hangen. Het lijkt of iedereen in een luie bui is vandaag. Dan is het zover: tijd om afscheid te nemen van de paradijselijke Finca Mystica. De procedure in het mini-luchthaventje is omvangrijk; tot en met de drugshonden toe. Er komen hier slechts 4 vluchten per week; een propellervliegtuig voor 12 passagiers zorgt voor de luchtbrug tussen Managua, Ometepe, San Carlos en San Juan del Norte. Als we met veel vertraging vertrekken genieten we van adembenemende uitzichten over de twee vulkanen en verderop het Nicaragua meer de Solentiname archipel. Wanneer we landen in San Carlos blijkt de tarmac niet eens geasfalteerd. We moeten even wachten op een taxi, en al gauw zijn we in het stadje. We nemen onze intrek in hotel Gran Lago en gaan op verkenning in het stadje dat maar enkele straatjes telt. We doen nog een terrasje met zicht op de Río San Juan en krijgen op de terugweg nog een prachtige zonsondergang te zien. Vermits we de lunch overgeslagen hebben, besluiten we vroeg te gaan eten in restaurant Kaoma. Ze zijn er erg vriendelijk en het smaakt!

Vandaag trekt een groep van 8 mensen vanuit de finca naar de top van de Maderas vulkaan. Vermits wij dit niet zien zitten besluiten we een kayaktrip te doen op de Río Istián in het midden van het eiland, dus tussen de twee vulkanen. Maxime, van het Franse koppel gaat met ons mee, terwijl zijn wederhelft de vulkaan op gaat. Eerst stappen we drie kwartier langs het meer naar het dorpje Mérida, waar we bij Caballito de Mar onze gids Emerson ontmoeten. Met een motorbootje varen we over het meer naar de monding van de Istián rivier. Daar stappen we over op twee kayaks : Wim met de gids, zodat hij goed foto’s zou kunnen nemen. Het is een relaxed uitstapje door een tropische omgeving met uitzicht op de twee vulkanen. Onderweg zien we kaaimannen, vogels, kleine vleermuisjes en schildpadden. Bij terugkomst eten we op het strand bij Caballito een verse vis gevangen in het meer: lekker! De terugweg bergop naar de finca is het zwaarst wat we op deze relaxte dag ondernemen, zodat het frisse pintje boven op het terras weer deugd doet. Na een verfrissende douche relaxen we nog wat in de hangmat en de schommelstoel op ons terrasje en genieten van de mooie kleuren van de ondergaande zon op het meer. En zoals elke avond komt er ook een familie brulapen voorbij in de bomen boven ons hutje. Straks nog een laatste keer genieten van de lekkere verse keuken van de finca en dan zijn we weer klaar voor de volgende etappe.

Vandaag staat een serieuze wandeling op het programma, een tocht naar de San Ramon waterval op de flank van de Maderas vulkaan. Na een stevig ontbijt gaan we op pad. Eerst langs het meer, waar we duizenden kleurige vlinders zien rond de plassen van de bui van gisteren. We krijgen ook mooie uitzichten op beide vulkanen. Na een 40 minuten stappen komen we aan de ingang van het pad naar de waterval. Het is een drie kilometer lange klim. Normaal geen probleem, maar in de vochtige hitte is het toch erg zwaar. Het is een mooie wandeling door de tropische begroeiing en onderweg komen we ook nog een paar apen en een kolibrie tegen. Ook fladderen er overal mooie felblauwe morpho vlinders. Na nog een laatste stevige klim komen we eindelijk aan bij de waterval waar we ons heerlijk kunnen verfrissen. Dat doet deugd! De terugweg gaat een stuk sneller, zodat we rond 14u een toast met ham en kaas kunnen verorberen bij het restaurantje op het einde van de trail. Terug bij de finca drinken we een welverdiende Victoria Classica; de gps tracker zegt dat we 14.2km gestapt hebben! Bij onze frisse pint horen we alle verhalen van de andere gasten. Een koppel Nederlanders heeft de Maderas beklommen; dat is precies wel een brug te ver voor ons. 😏  S’avonds genieten we van de lekkere verse keuken van de finca in het gezelschap van het Franse en Amerikaanse koppel. Deze laatste zijn al met pensioen en zijn bezig om met hun truck de wereld rond te trekken. Een gezellige avond!