Anne en Wim op reis

Vanmorgen wandelen we naar de Metropolitan Government Building, een moderne wolkenkrabber met twee torens van architect Kenzō Tange. In elke toren is er een observatiedek met een 360° zicht op de stad. Als we goed kijken zien we zelfs Mount Fuji in de verte. In het Yoyogi park iets verderop bezoeken we het Meji schrijn. Dit werd opgericht midden in een parkbos ter ere van keizer Meji (overgrootvader van de huidige keizer) en zijn echtgenote. Op het binnenplein is er ook een tentoonstelling van streekproducten vanuit heel Japan, met heel veel soorten sake!

Na een snelle lunch halen onze bagage op in het hotel en trekken naar het treinstation om de trein naar Matsumoto te nemen. We zijn veel te vroeg, want we hadden schrik dat het weer moeilijk zou zijn om de weg te vinden in Shinjuku station.

Op de twee en een half uur durende rit krijgen we nog een paar mooie zichten op Mount Fuji. Matsumoto is een kleine stad aan de voet van de Japanse Alpen, met één van de oudste kastelen van Japan. Ons hotel ligt vlakbij dit “Kraaienkasteel”, dus wandelen we voor het avondeten nog even tot daar. Het indrukwekkende houten kasteel is mooi verlicht. Benieuwd voor morgen of de binnenkant er net zo mooi uit zal zien.

We gaan heel typisch dineren tussen de Japanners in een piepklein restaurantje in de oude koopmanswijk. Het is alweer een speciale culinaire ervaring. We proeven ook onze eerste sake -de warme versie- wat deugd doet, gezien het toch al behoorlijk afkoelt ’s avonds.

Na een deugddoende nachtrust gaan we het ontbijtbuffet verkennen: het is niet simpel om een keuze te maken! Een heleboel Japanse lekkernijen, fruit, toast en croissants.

Rond kwart voor tien gaan we op zoek naar de juiste metro richting de grote vismarkt van Tsukiji. Op deze gigantische groothandel vismarkt wordt de versgevangen vis verhandeld. ’s Morgens vroeg kan je ook de tonijnveiling bijwonen, maar dan moet je al om 4u ter plaatse zijn: veel te vroeg voor ons!

Na wat rondgekuierd te hebben tussen de bedrijvigheid stappen we verder naar het mooie Hama-rikyu park. Het is vandaag prachtig weer, dus het is zalig wandelen in dit park. In het midden van een grote vijver staat een oud theehuis waar we op het terras in het zonnetje een kop Matcha thee met een stoombroodje nemen. Dit is genieten!

Van het park gaat het naar de Ginzawijk, met sjieke winkels in moderne torengebouwen. We worden tegengehouden door de Japanse televisie, die graag willen weten wat we van de architectuur vinden. Enfin, binnenkort zijn we dus beroemd in Japan! We stappen ook nog de flagship store van Pentax binnen, waar we zeer enthousiast en met vele hoofdbuigingen ontvangen worden. Na een snelle lunch wandelen we richting de keizerlijke tuinen. De oostelijke tuinen zijn jammer genoeg al dicht (het wordt hier echt snel donker), maar we hebben wel een paar mooie zichten op de wachttorens en andere paviljoenen van tussen de kunstig gemanicuurde pijnbomen. Via het oude en pas gerestaureerde Tokio Station, nemen we weer de metro naar het beroemde Shibuya kruispunt.

Hier steken telkens honderden mensen tegelijk vanuit alle richtingen over: een echt mierennest! Ook hier weer felle neon reclame. We wandelen nog wat rond en gaan terug richting Shinjuku station, waar we ons weer moeten oriënteren om de juiste richting uit te gaan: wat is dit toch echt een gigantisch station!

Vanavond gaan we naar een tempura restaurant, Tsunahachi, een etablissement dat al 90 jaar bestaat. Aan de toog zien we de koks live bezig : weer een belevenis en ’t is lekker!

Van in de wachtrij bij ANA in Zaventem komen we al direct in de sfeer: we zijn vroeg en blijkbaar de eerste niet-Japanners. We voelen ons precies reuzen in vergelijking met de fijne Japanners. De vlucht verloopt voorspoedig en om 15:30u landen we in de gietende regen op Tokyo Narita Airport. Dat begint al goed! Het ophalen van de bagage en de grensformaliteiten gaan vlotjes en al gauw zijn we op zoek naar een geldautomaat. Japan is blijkbaar nog een echt cash land, dus we hebben een goede voorraad Yen nodig om eraan te beginnen. De eerste twee automaten weigeren onze kaarten, maar bij de volgende hebben we meer succes. Van daar trekken we naar het informatiecentrum van Japan Rail om onze Railpassen te laten activeren en op voorhand al een groot deel van onze reservaties voor de shinkansen (kogeltrein) te laten maken. Tegen dat we op de trein richting centrum zitten is het al pikdonker. We doen er 1:20u over tot in Shinjuku station, het drukste station van de wereld. En dat zullen we geweten hebben! We weten vaag welke richting we uit moeten, maar moeten uiteindelijk toch lang zoeken naar ons hotel. Gelukkig is het gestopt met regenen!

Nadat de vriendelijke mensen van de Tourist Info ons op weg gezet hadden, vinden we eindelijk ons hotel; we waren hier op nog geen 50m gepasseerd!

Het zakenhotel JR Blossom ligt midden in de levendige Shinjuku buurt. Op aanraden van de receptie gaan we lekkere noodles slurpen (ah ja, hier moet dat!) in een lokaal ramen restaurant. We moeten eerst onze keuze maken op de fotootjes op de automaat (van die Japanse karakters snappen wij natuurlijk niets) en een beetje later wordt ons een grote kom dampende noedelsoep geserveerd : heerlijk en nog voor geen 25 eur voor ons tweetjes!

Na nog geen drie kwartier staan we alweer buiten. Het is druk op straat en dat op een woensdagavond. Vele mannen in pak, de “salary men”, die in kleine groepjes samen op stap zijn of alleen in een restaurantje voor een kom noedels zitten. Overal ook schreeuwerige neon reclame : Times Square, maar dan in veelvoud. Echt heel speciaal allemaal. Ook veel speelhallen en karaokebars. We stappen één van de grootste fotozaken van Tokio binnen recht naar de Pentax stand: Wim zijn dag kan alvast niet meer stuk! Zelfs binnen in deze zaak is alles fel verlicht; ik snap wel waarom die Japanners al die zentuinen nodig hebben!

We wandelen tot aan Kabukicho, waar er in de smalle straatjes allemaal minuscule cafeetjes zijn, niet groter dan een gat in de muur, maar eigenlijk wel gezellig. Het loopt hier weer vol met mannen in pak (bijna allemaal in zwart pak – geeuw!), waarvan er toch een aantal serieus aangeschoten zijn. Het is woensdagavond, wat zou dat hier in het weekend zijn? Op de terugweg naar het hotel kuieren we ook nog even langs Godzilla street: een straat waar bovenop een flatgebouw aan het einde een reusachtige Godzilla de mensen op straat begluurd. Deze avondlijke wandeling geeft ons alvast een goed beeld van Tokio; eens benieuwd wat morgen zal brengen!

​Na het ontbijt ontvluchten we het hete León en trekken terug naar de kust. Deze keer is het slechts 20 minuutjes per taxi over een mooie nieuwe weg. Onze hostal, the Lazy Turtle ligt helemaal aan het einde van de weg bij de toegang naar het natuurgebied Juan Venado: een prachtig uitzicht. Voor de lunch wandelen we over het strand naar het gebouw van de rangers aan de ingang van het park om te informeren naar mogelijke tours voor de volgende dag. We boeken een late namiddag tour en gaan lunchen bij de Lazy Turtle. We bedenken ons dat we wellicht nog cash te kort komen, maar volgens de man in het rangers kantoor werkt de ATM niet meer. Volgens Valerie van de Lazy Turtle wel, maar niet met alle kaarten. Spannend, want als het niet lukt moeten we terug naar León. Na de lunch dus op pad naar de geldautomaat. Onderweg komen we nog Johanna en Rike, de twee Duitse dames van in Rancho Esperanza tegen. We hebben geluk: bij de eerste poging komt er al geld uit de automaat. Daarna gaan we naar Playa De Roca, een strandbar op een stukje strand waar je kan zwemmen. Op de rest van het strand is de onderstroom te groot, maar hier zijn er rotsen die de golven breken. Die zijn trouwens veel hoger dan in Jiquilillo. Tegen zonsondergang wandelen we richting het estuarium, waar we genieten van de ondergaande zon met op de voorgrond de golven die op de rotsen te pletter storten. Voor een avondmaal met super verse vis raadt Valerie ons een lokale comedor aan op 100m wandelen. We mogen onze vis -vandaag gevangen- zelf uitkiezen; het wordt zeebaars deze keer. Het is eenvoudig, maar echt vers en dan ook nog spotgoedkoop.

Op de ochtend van onze laatste dag in Nicaragua doen we een lange wandeling door Las Peñitas en komen via het strand terug. Tegen half drie gaan we op weg naar het gebouw van de rangers en even later zijn we al op weg door de mangrove van Isla Juan Venado. We zien onderweg weer vele vogels, een babykrokodil en krabbetjes. Op de terugweg leggen we aan en wandelen we over het eiland naar het strand. Daar zullen er net voor zonsondergang 22 babyschildpadjes worden losgelaten. Ze werden deze ochtend geboren in het conservatiecentrum. Telkens er een schildpad haar eieren komt leggen op het strand, worden ze door een medewerker van het centrum weer opgegraven en bewaard tot ze uitkomen. Dankzij deze interventie vallen minder eieren ten prooi aan honden of mensen die ze willen opeten. Een mooi initiatief waar de lokale bevolking bij betrokken wordt. Om onze laatste avond te vieren gaan we eten bij Barca De Oro. Garnalenbrochetjes op de bbq; lekker!

Op onze laatste ochtend wandelen we nog een laatste keer naar het strand en dan is het pakken geblazen. Onze chauffeur naar Managua is netjes op tijd; dus weg zijn wij! Het was weer een mooie reis!

​We vertrekken uit het relaxte Rancho Esperanza met dezelfde taxichauffeur van drie dagen eerder richting León, de studentenstad van Nicaragua. We nemen er onze intrek in het Belgische reiscafé/hostal Via Via. Na de lunch gaan we op verkenning. León is een stad die ons meteen bevalt: minder steriel dan Granada, meer levendig. Er zijn vele koloniale kerken en we wandelen langs het huis van de beroemde dichter Ruben Dario. Verderop is er een verrassend mooi museum, het Kunstencentrum van de Fundación Ortiz- Gurdian, waar er een overzicht gegeven wordt van vooral de Centraal- Amerikaanse kunst, alsook de koloniale ( vooral Europees – religieuze) kunst en een tijdelijke tentoonstelling van litho’s van Chagall, Dalí en Miró. Interessant.

Daarna wandelen we verder naar de Parque Central en de kathedraal. Op het centrale plein is het een drukte van belang; men is er bezig met de voorbereidingen van het feest van de onbevlekte ontvangenis van María (La Purisima, in heel Nicaragua erg gevierd), waarvoor allerlei opstellingen gemaakt worden ter verering van María door verschillende verenigingen. Ook staat er een grote reus opgesteld voor het stadhuis. We bezoeken de kathedraal en beklimmen achteraf ook het dak. Van hier heb je een indrukwekkend uitzicht over de stad en de vele vulkanen rond de stad. Achteraf doen we nog een terrasje in het café van de dichters, waar Dario ook al eens een pintje kwam drinken. Na een verfrissende douche gaan we eten in de Via Via (Wim stoofvlees met frietjes).

Het ontbijt in de Via Via gaat op zijn Nica’s : traaaaaaaaaaag! Gelukkig hebben we tijd. We nemen de taxi naar de oude indigene wijk, Sutiaba. Daar zouden we buiten een mooie kerk ook twee oude ruïnes moeten kunnen bezoeken. Echter de eerste is verstopt achter een hek, en de tweede kunnen we niet vinden. Dan maar terug naar het centrum. We wandelen via de Parque Central, de markt en enkele oude sandinistische muurschilderingen naar de Calvario kerk. Die staat wat hoger en heeft ook een aantal muurschilderingen. Vandaar terug naar de Via Via voor een vroege lunch, want om 14u moeten we bij Quetzaltrekkers zijn voor de Twilight tour naar de actieve vulkaan Télica. Quetzaltrekkers is een non-profit organisatie die toeristische activiteiten organiseert ten voordele van lokale projecten. De trip met een 4×4 naar de voet van de krater duurt ongeveer anderhalf uur. Onze gids is Carina, een Oostenrijkse die tijdelijk voor de organisatie werkt, en er is ook nog Duitse Theresa die ook in León werkt, als psycholoog in de gevangenis. We stappen ongeveer 45 minuten tot aan de rand van de krater. Daar stijgt een grote dampende rookpluim uit op, precies heksensoep. De rook ruikt naar zwavel. Télica is sinds november vorig jaar erg actief, toen heeft hij zelfs wat vulkanische stenen uitgespuwd. Sindsdien wordt de vulkaan goed gemonitord, zodat we gerust mogen zijn dat er momenteel geen gevaar is. Het zicht op de krater is adembenemend. Vandaar stappen we verder door een oude krater (er zijn er drie) naar een uitzichtspunt voor de zonsondergang. We hebben zicht op de hele rij vulkanen tot aan Momotombo, die momenteel ook erg actief is. Door de wolken en de ondergaande zon krijgen we een prachtig kleurenspel te zien terwijl we het lekkere broodje dat we kregen opeten. Met zaklampen dalen we terug de krater af. Tegen 20u zijn we terug in León. Na het douchen drinken we er nog eentje op deze mooie uitstap. We zijn op deze reis bovenop vier vulkanen geweest, maar elke van deze belevenissen was uniek: Mombacho voor zijn nevelwoud, Masaya voor de kolkende lava, Cosiguïna voor de prachtige natuur en het uitzicht op het kratermeer en de omgeving en nu Télica voor de dampende krater en de zonsondergang op de andere vulkanen bij León.