Anne en Wim op reis

Om half 9 ’s morgens vertrekken we naar Mudon : daar ligt tegen een bergflank een reuzegrote Buddha. 170m lang, 34m hoog (8 verdiepingen). Eén oog meet 7m! Deze Buddha mag zich de grootste liggende Buddha van de wereld noemen. Op de weg er naar toe staat een rij van een paar honderd beelden van monniken : 4m hoog en allemaal met een verschillend gelaat. De Buddha kan van binnen bezocht worden. Daar valt op dat dit nog gedeeltelijk een werf is. Deels wordt de buitenkant gerenoveerd, deels moet de binnenkant nog verder afgewerkt worden. En aan de overkant zien we de werf van nóg een nieuwe Buddha : dit moet nogal wat geld opslorpen. Maar ja, de opdrachtgevers denken zich zo een ticket naar het Nirwana te verzekeren… 😉 Binnenin worden met levensgrote beelden fragmenten uit het leven van Buddha uitgebeeld. Via een deurtje in de hals van het beeld kan je naar een uitzichtspunt naast zijn gigantisch oor gaan : grappig! Op de terugweg naar Mawlamyine stoppen we bij een boedistisch bezinningsoord. De monniken en gasten slapen er in eenvoudige teakhouten cabines verspreid in het bos : wat een contrast met de bombast van de liggende Buddha! Net voor de stad steken we de spoorlijn over die naar de “Brug over de rivier Kwaï” verder in het zuiden leidt en komen we in een pottenbakkersdorp terecht. Het is een pittoresk dorpje, maar er is niet veel activiteit, omdat de meeste bewoners naar een huwelijksfeest zouden zijn. We nemen een lekkere lunch in een eenvoudig eethuisje, Bone Gyi restaurant, langs het water en besluiten de rest van de dag de hitte te ontvluchten in de airco van ons hotel. Maandagmorgen nemen we om half 9 de boot naar Bilu Gyun eiland. Dit grote eiland wordt omgeven door twee armen van Thanlwin rivier en de golf van Andaman. Wij zijn de enige buitenlanders op de boot. Het is echte couleur locale : verkoopsters met grote ronde schalen eetwaren lopen op en af de boot en een heerschap begint een ellenlange speech af te steken. Het blijkt een kwakzalver te zijn die zijn wonderdrankjes komt aanprijzen, overigens met groot succes. Na een uurtje komen we in het haventje aan en stappen over in een camion-tuktuk. We rijden door het mooie groene landschap en pitoreske dorpjes. We stoppen regelmatig aan een huisje, dat dan een familiewerkplaats blijkt te zijn. De eilandbewoners zijn nl nijvere mensen : we zien het fabriceren van de typische bamboehoeden die de Mon (die deze streek bevolken) dragen, houten pijpen, balpennen, ingenieuze wandelstokken in bamboe, kleurrijke elastiekjes (jawel!) uit natuurlijk rubber en het verwerken van de rijst. Tegen de middag gaan we lunchen bij de moeder van onze chauffeur, die van het eiland afkomstig is. Tijdens de lunch vertelt onze chauffeur wat over zijn leven, ondermeer dat hij en zijn broers rond hun 20ste 9 dagen in een naburig klooster hebben doorgebracht als monnik. Na het lekkere eten doen we een siesta op het schaduwrijke balkon van het huisje, zodat we wanneer de zon wat minder fel is terug naar de boot kunnen rijden. Vanuit het hotel zien we nog net de zon ondergaan : het was weer een mooie dag!

De eerste stop richting zuiden is Bago, 2 uur rijden van Yangon. We bezoeken er een pagode met 4 buddhas die rug-aan-rug naar de vier windstreken kijken, een grote liggende buddha en de gouden stupa van Shwemawdaw, die hoger is dan die van de Shwedagon (114m). Na de Shedagon gisteren valt dit allemaal wat tegen, maar ja, het is een goede stop onderweg naar de Gouden Rots. Tijdens de lunch valt de regen met bakken uit de lucht : een echte tropische bui. Het was de hele voormiddag dan ook gloeiend heet.
Onderweg naar de Gouden Rots stoppen we nog aan een visdrogerij en dan is het zover : samen met de pelgrims nemen we de vrachtwagen naar boven naar de Gouden Rots. De vrachtwagens zitten helemaal vol (ongeveer 6 personen per rij) en doen er ongeveer 3 kwartier over naar de top : wat een rit! Het landschap is wel prachtig : bergflanken begroeid met een dicht oerwoud.
Boven gekomen lopen we samen met de massa verder de berg op, en al gauw zijn we aan ons hotel : het Mountain Top hotel. Hier boven op de top zijn er slechts drie hotels voor buitenlandse toeristen (de pelgrims slapen gewoon buiten op hun matje of in een slaapzaal) en deze zijn meestal maanden op voorhand volgeboekt. Ons hotel valt veel beter mee dan verwacht; fijn om naar terug te komen na de pelgrimsdrukte.
Daarna trekken we naar de top : daar schittert de Gouden Rots in de laatste zonnestralen. Dit ovalen rotsblok lijkt te balanceren boven de afgrond. Volgens de pelgrims blijft het in evenwicht dankzij een haar van buddha. Het is helemaal bekleed met goudblaadjes en er bovenop staat een gouden hti, een soort parasol die bovenop alle stupas staat. Op de esplanade rondom lopen/zitten/liggen honderden pelgrims, soms hele gezinnen, incl babies en grootouders. Het is duidelijk dat velen hier de nacht komen doorbrengen.
Na zonsondergang wordt de sfeer nog specialer, want dan beginnen alle kleurige lichtjes te glitteren; net Disneyland.
De volgende morgen gaan we nog even de sfeer opsnuiven. Terwijl weer hele vrachtwagenladingen nieuwe pelgrims toestromen, zitten anderen rustig te ontbijten.
Daarna denderen we weer naar beneden in een overvolle vrachtwagen.
Onze chauffeur staat ons al op te wachten. We vervolgen nu de route naar het zuiden, naar Mawlamyine of Moulmein. Onderweg stoppen we nog aan een atelier waar ze palm- en bamboematten vlechten. Ze maken er onder andere stoelen mee, maar ze worden ook gebruikt als wanden voor de hutjes.
We rijden nu door een landschap dat gedomineerd wordt door rubberplantages. We stoppen ook even om het verwerken van de rubber te bekijken : de latex van zo’n 70 bomen wordt in een mal gegoten die men een tijdje laat drogen. Daarna wordt het vocht er verder uitgeperst, eerst met de hand, dan met een handpers, waarna de vellen nog 7 dagen te drogen worden gehangen. De meeste rubber wordt verkocht aan China en Thailand.
We komen in Mawlamyine aan, een oud koloniaal stadje aan de rivier Thanlwin. De ligging is echt prachtig; aan de ene kant de bergen, aan de andere kant het estuarium van de rivier met zijn eilandjes. Uiteindelijk mondt deze uit in de golf van Andaman vlakbij.
We bezoeken eerst een klein groentenmarktje in een straat met verschillende mooie koloniale huizen in teak. Daarna gaan we naar de heuvel van de pagodes, die boven de stad uittorent. Voor zonsondergang bewonderen we een mooie Mahamuni tempel (het kleine broertje van die van Mandalay, maar deze heeft een mooier uitzicht), een schitterend klooster in teak, dat nog als vluchtplaats voor een vroegere koningin heeft gediend, een buddha gemaakt van gevlochten bamboe (’t moet niet altijd goud zijn) en boven op de top genieten we van een mooie zonsondergang in de pagode van Kyaikthanlan. Zalig rustig, want slechts een handvol toeristen en locals.

Vanuit Mandalay vliegen we terug naar Yangon. Onze reis ten noorden van Yangon zit er nu op. De laarste week maken we een lus in het minder toeristische zuiden.
Na een korte stop in ons vertrouwde Panorama hotel gaan we lunchen in de Chinese wijk, bij “Su Pyi Swar Vegatarian Center”. Simpel maar lekker.
Dan staat de befaamde Bogyoke of Scotts Market op het programma. In deze reuzemarkt, die in de koloniale tijd door een Schot werd opgericht kuieren we langs kleurrijke stoffenwinkeltjes en naai-ateliers en langs juwelenwinkeltjes. Hiertussen zien we weer allerhande foodstalletjes. In Yangon lijkt het soms of er een hele dag door gegeten wordt. 😉
Van hieruit gaan we naar één van de hoogtepunten van Myanmar : de befaamde Shwedagon pagode met zijn grote gouden stupa. Deze laatste staat jammer genoeg in de stellingen, maar de hele site is echt indrukwekkend. We zijn blij dat het al wat later op de dag is, want op de middag moet het hier echt bloedheet zijn. De avondzon geeft bovendien nog een extra gloed aan het geheel. We lopen rond tot na zonsondergang. Met de verlichting aan is de sfeer weer anders.
Morgen vertrekken we naar het zuiden. Net op tijd de stad uit want in de loop van de dag wordt president Obama in Yangon verwacht. De files zullen dan wellicht nog langer zijn dan normaal.

Deze twee dagen zijn wellicht de meest toeristische van onze reis.
Dinsdagmorgen nemen we de boot om een uurtje verder stroomopwaards naar de koningsstad Mingun te varen. De bootjes varen af en aan met 2 of meer toeristen. Gelukkig zijn we nog vrij vroeg en valt de drukte nogal mee. We wandelen eerst naar de robuuste onafgewerkte pagode. Dit moest de grootste ter wereld worden. Vermits het bouwwerk niet afraakte en al tonnen geld had gekost werd uiteindelijk de bouw afgebroken. Maar wat er nu staat is ook wel indrukwekkend. Het bakstenen gevaarte heeft wel een paar serieuse scheuren door verschillende aardbevingen in het verleden. We beginnen aan de klim voor het te heet wordt. Boven krijgen we een prachtig panorama op de omliggende pagodes in het weelderig groen en de Irrawady rivier. Het is wel wat klauteren door al die aardbevingsscheuren. Een paar loszittende stenen leveren dan ook enkele schrammen en blauwe plekken op. Maar verder geen erg.
We wandelen dan verder naar de op één na grootste klok ter wereld. Deze zou oorspronkelijk bij de onafgewerkte pagode gezet worden : een enorm gevaarte.
Terug in Mandalay zetten we na een typische Birmese lunch (géén toeristen!) koers naar de Mahamuni pagode, de belangrijkste van de stad (en ook één van de belangrijkste van het land). Ook Obama kwam hier op bezoek, vertelt men ons trots. De pagode is ook wel indrukwekkend, met galerijen met goudkleurige pilaren en een gouden buddha, waar de pelgrims constant nieuwe goudblaadjes op plakken. Alles schittert in het zonlicht. In een zijpavilioen staan 5 bronzen beelden uit de tempels van Angkor Wat, ooit veroverd op de Thai, die deze wellicht ook niet zomaar gekregen hebben van de Khmer. Mensen wrijven over de beelden omdat ze geneeskrachtige gaven zouden hebben. Eigenlijk jammer hoe er hier soms met werelderfgoed wordt omgegaan. Toppunt van kitch is het pavilioen met een grote maquette in een vijver van de boedistische wereld, met daarboven het nirwana. Eigenlijk zeer naïef en ook wel grappig.
Na de pagode gaan we kijken bij de ateliers van de goudblaadjesslagers en dan gaat het recht naar de top van Mandalay Hill, waar we samen met honderden toeristen naar de (eigenlijk niet zo interressante) zonsondergang gaan kijken : een verplicht nummertje… 😉
s’Avonds eten we een lekker (en uitgebreid) dinnertje op de gezellige en rustige binnenkoer van ons hotelletje.
De tweede dag Mandalay bezoeken we eerst het prachtige teaken klooster van de koning. Het was oorspronkelijk een onderdeel van het paleis van koning Mindon, maar werd door zijn zoon Thibaw verhuisd en tot klooster omgevormd. Hierdoor bleef het gelukkig gespaard van de brand die het oorspronkelijke paleis verwoestte. Het is echt zeer fijn afgewerkt, met kunstig houtsnijwerk.
We passeren ook nog even aan de marmerbewerkers, die in tientallen werkplaatsjes bezig zijn met het maken van buddha’s in alle mogelijke afmetingen. Wie gaat die allemaal kopen?
In Sagaing bezoeken we een boedistisch nonnenklooster, waar we het ritueel van het middagmaal (vóór 11u, later mogen ze niet meer eten) meemaken. Op zich een mooi ritueel, maar de aanwezigheid van de toeristengroepen doet hier wel wat afbreuk aan. We zijn nochthans niet aan het in de gidsen beschreven klooster gestopt, dus daar is het wellicht nog erger. We bezoeken dan nog de twee pagodes op de berg van Sagaing en genieten van het uitzicht over de rivier en de honderden stoepa’s van deze koningsstad.
Om in de volgende koningsstad, Ava, te komen moeten we een veerbootje nemen. We willen daar eerst lunchen, maar de twee resto’s zitten vol met toeristengroepen. Wat een dag! Dan maar eerst met de paardenkoets de bezichtiging doen. Onze koetsier was echter nogal gehaast om op tijd terug te zijn voor de volgende toeristen : echt de koetsenmaffia. En dan nog proberen achteraf extra geld van ons af te troggelen, omdat we zogezegd te lang onderweg waren, grrrrr… 😉
Onze laatste bestemming van de dag is de beroemde U-Bein brug, een teaken voetgangersbrug van 1,2km lang. Heel fotogeniek bij zonsondergang, maar dat weten de tourgroepen ook. Wat een volk alweer. De omgeving is toch wel zeer mooi, en ook de wandeling over de brug is zeer de moeite.
In het midden van de brug is er een soort eilandje, waar we ons zetten met een lekkere kokosnoot om van de zondondergang te genieten. Ondanks de toeristenmassa, was het toch wel een mooie dag.
Morgen weer vroeg op voor een vlucht terug naar Yangon. Daarna volgt een tocht door het zuiden, met weinig toeristen : joepie!

De dag begint weer heel vroeg vandaag : tussen 4.15u en 4.30u worden we al opgehaald om naar de ferry te gaan. We nemen nl de “fast boat” van Bagan naar Mandalay. Van voor zonsopgang tot na zonsondergang zullen we onderweg zijn (13u in totaal).
Alleen, om 4.45u is onze taxi er nog niet en om 5u moeten we inchecken. Dan maar de jongen achter de receptie wakker gemaakt en een andere taxi laten opbellen. Zo geraken we toch op tijd op onze boot, die om half zes afvaart.
De meeste toeristen doen het traject in de andere richting, zodat we maar met een kleine 20 mensen op een boot van meer dan 100 zitten. We kunnen dus zitten waar we willen : plaats genoeg!
Het wordt een zalig dagje lezen, kijken naar het leven aan de waterkant dat voorbij schuift en af en toe een dutje doen. Maandag is echt wel een zware dag! 😉
’s Middags wordt er een lichte lunch geserveerd met gebakken noedels.
Omstreeks half 7 komen we dan in Mandalay aan, waar onze volgende chauffeur ons netjes staat op te wachten. Hij heeft van de White Lotus, onze lokale reisorganisatie, doorgekregen dat het dinner vanavond op hun kosten is, omwille vande taxiproblemen van ’s morgens. Dat is dan wel netjes van hen.
We eten in een groot toeristenrestaurant Unique Myanmar, waar het er heel stressy aan toe gaat. Wij zijn echter helemaal “zen” na onze boottocht, dus laten het niet aan ons hart komen. Het is er wel lekker en ze zijn ook wel vriendelijk. Maar voor ons mag het toch iets minder toeristisch…
We genieten van een heerlijke nachtrust in ons gezellige hotel The Peacock Lodge.