Anne en Wim op reis

’s Morgens vroeg nemen we afscheid van onze chauffeur Patrick om dan het vliegtuig te nemen naar Morondava. Dit stadje ligt ook aan de westkust maar een stuk meer naar het noorden.

Afscheid op de luchthaven van Toliara

Van hieruit vertrekken we voor het tweede deel van onze reis met onze nieuwe chauffeur Christian. De tocht gaat over een echte zanderige piste tot aan Belo-sur-Tsiribihina, een stofferig dorpje aan de rivier Tsiribihina. Om in het dorpje te geraken moeten we eerst de Bac nemen : een soort primitieve overzetboot waarop drie 4×4’s passen. Na ongeveer drie kwartier komen we op de andere oever aan.

Voor de lunch wacht ons een grote verrassing : midden in de brousse is hier nl. een restaurantje met de meest verfijnde keuken van Madagaskar : de Mad Zebu. De kok heeft in Frankrijk stage gelopen en dat is er aan te merken. Heerlijke en superverzorgde gerechtjes à la carpacio van rivierkreeftjes met zelfs een amuse-bouche vooraf. Een menu voor omgerekend ongeveer 7 eur/pp!

Restaurant Mad Zebu

Restaurant Mad Zebu

Restaurant Mad Zebu

Na een zeer hobbelige piste komen we tegen de avond aan in Bekopaka, waar we onze intrek nemen in hotel l’Orchidee de Bemaraha. We zijn de enige gasten, want het seizoen loopt hier op zijn einde. Als de regens komen, kan je hier nl. alleen nog per zebukar geraken.

Rit naar Bekopaka

Rit naar Bekopaka

Bac naar Bekopaka

De volgende morgen bezoeken we de kleine Tsingy en doen we een boottochtje op de rivier Manambolo. Dit is alvast een voorproefje voor de grote Tsingy de volgende dag.

Manambolo rivier

Kleine Tsingy

De grote Tsingy zijn echt spectaculair! In het woud van het grote natuurpark eromheen zien we ook een groep Decken’s sifaka’s en in de canyon een Western Red Forest rat.

De eigenlijke Tsingy vergen een serieuse beklimming van 70m over steile rotsen. Gelukkig is er voor iedereen een klimgordel voorzien, zodat je deze steile klim in alle veiligheid kan maken. De moeite wordt echt wel beloond : het uitzicht boven op deze rotspunten is fantastisch : dit werd niet voor niets door de Unesco als werelderfgoed bestempeld.

Decken’s Sifaka

Decken’s Sifaka

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha

Tsingy de Bemaraha: Red Fronted Brown Lemur

‘S avonds genieten we van een lekker maal bij de buren van l’Olympe, want het restaurant van ons hotel is al gesloten voor dit seizoen.

De rit richting westkust belooft doorheen een desolaat stukje Madagascar te zullen gaan: rechte weg door savanne. Hier en daar merken we dorpjes langs de baan op. Patrick vertelt ons dat deze maar erg recent als paddestoelen uit de grond rezen, tengevolge van de ontdekking van saffier in de ondergrond. De Srilankezen en Thai’s lieten er geen gras over groeien en bezitten de meeste handels in de streek. De handenarbeid wordt natuurlijk wel gedaan door de uit alle windstreken toegestroomde Malagasy gelukzoekers.

Andere bezienswaardigheid die de rit wat afwisseling biedt zijn de graven . Deze zijn hier erg bijzonder versierd en dus een stopje waard.

Als we dichterbij de kust de eerste baobabs zien zijn we bijna in Toliara waar we lunchen. Hier verlaten we de RN7 die we al sinds Antananarivo volgden om via de slechtste piste tot nu richting noorden en Ifaty te schokkelen. In Mangily, het dorpje ten noorden van Ifaty waar de meeste hotels gevestigd zijn, zullen we nu even kunnen relaxen aan het strand bij Chez Cecile, het gezelligste adresje van het strand. Wel maar één dag, en ’s morgens (opstaan om 4u30) gaan we eerst nog het Reniala Park bezoeken om de ooit zo typische begroeing van de streek te zien: het doornwoud, door David Attenborough tot de meest bizarre vegetatie van de planeet benoemd. Tussen de baobabs, dediera (octopusbomen), flamboyanten en pachypodia spotten we verschillende endemische vogelsoorten, met name de erg bijzondere tot deze streek beperkte Long Tailed Ground Roller en Subdesert Mesite.

Subdesert Mesite / Bensch' monias

Reniala Reserve

Reniala Reserve

Reniala Reserve

Langstaartgrondscharrelaar

De rest van de dag slenteren we langs het strand terwijl we de Vezo-vissers gadeslaan bij het binnenhalen van de vangst. Kwestie van de batterijen op te laden voor het tweede luik van onze reis…

Mangily

Mangily

Mangily

We verlaten het schitterende CampCatta in de Tsaranoro-vallei nabij Andringitra richting westen. Via de poort van het grote zuiden (een gigantisch rotsmassief) rijden we naar Ranohira. De laatste 80 km gaan over een plateau dat compleet platgebrand werd om plaats te maken voor de veeteelt, maar erg veel zeboe’s zien we er niet. In Ranohira checken we in bij Chez Alice, in een bungalow met uitzicht op de rotsen van het Isalo NP. Voor het avondeten gaan we de zonsondergang bekijken doorheen het venster van Isalo: een gat in de rotsen… ’t Is eerder lachen met de andere toeristen die zich verdringen om op de juiste plaats te staan tegen het ultieme moment, vooral als dan net een wolk de zaak strategisch komt verpesten. 😀

De poort naar het grote zuiden

Zeboekuddes op weg naar Ranohira

Wachten op de ondergaande zon, Isalo

Venster van Isalo (achterkant)

De volgende dag staat de grote wandeling op het programma: we gaan met gids Zozoly een hele dag stappen door het park. Dit houdt in: pootje baden in twee poeltjes met waterval, en prachtige canyons in en uit klimmen. We zien in de groene dieptes van de canyons ook veel wildlife: met stip noemen we de paradijsvliegenvanger, een endemische rotslijster en een familie Red Fronted Brown Lemurs (in Ranomafana zagen we die al maar toen waren het maar pluchen bolletjes die hoog in de bomen schuilden voor de regen) die zich te goed doen aan de vruchten van een boom aan de lunchplaats. We verlaten het park net op tijd om een fikse regenbui te vermijden.

Isalo

Pachypodium

Isalo

Isalo

Paradijs Vliegenvanger

Kameleon in Isalo

Redfronted Brown Lemur

Na zo een dag smaakt de rum arrangé waarmee we de avond afsluiten bij Chez Alice des te meer.

We rijden terug via Fianarantsoa om dat doorheen de rijstvelden van de hooglanden verder zuidwaarts te rijden naar Ambalavao.

Op weg naar Ambalavao

Op weg naar Ambalavao

Op weg naar Ambalavao

In Ambalavao schijnt eindelijk weer de zon! We nemen onze intrek in hotel Les Bougainvilliers; een groot hotel waar zowat alle groepen passeren, maar met een mooie kamer en vooral een goed bed!

We maken ’s avonds nog een wandelingetje door het stadje wat echt wel sfeervol is met oude koloniale huizen, die wat vervallen zijn, maar toch nog de grandeur van vroeger uitstralen.

Ambalavao

Ambalavao

Ambalavao

De volgende morgen gaan we op weg naar het privé park Anja, vlakbij Ambalavao. Een initiatief van de lokale bevolking die op deze manier ook een graantje kunnen meepikken van het groeiende toerisme. We maken  een mooie en interressante wandeling met de lokale gids, Frank. We zien een grote groep ringstaartmaki’s met vele kleintjes. Ook klimmen we naar een uitzichtspunt en bezoeken een traditionele begraafplaats, waar onze gids de begrafenisrite voordoet (met assistentie van ondergetekende 😉

Anja

Ringstaartmaki's in Anja

Ringstaartmaki in Anja

Anja

We rijden dan door langs een heel slechte piste naar Andringitra. Daar verblijven we in het mooie Camp Catta aan de voet van spectaculaire rotsen van de Tsaranorovallei. Eén ervan, de Kameleon, zullen we morgen beklimmen. Maar eerste genieten van de schitterende omgeving, de vele ringstaartlemuren in het kamp en een lekkere THB!

Na een lekker ontbijt beginnen we in het gezelschap van onze gids Herry aan de tocht: een klim van 650m door het foret sacrée, en schitterende vergezichten.

Boven wacht ons dan uiteraard nog een mooier zicht. We dalen daarna terug af naar de valei en eten onderweg onze picknick op (pastasla en daarna banaantjes). Dit was weer een fantastische dag die we afsluiten op het terras van Camp Catta.

Tsaranorovallei

Ringstaartmaki

Souimanga Honingzuiger

Wandeling naar de Kameleonrots

Op de top van de Kameleonrots

Smidse in de Tsaranorovallei

Tsaranorovallei

Kleine Egeltenrek

Tsaranorovallei by night

Vanuit Fianarantsoa wilden we de trein nemen naar Manakara, maar die staat nog steeds in panne, en bovendien staakt het personeel nog eens ook (die ontvingen al de hele tijd dat de trein niet reed geen salaris). We rijden dus over de weg naar de kust. De rit voert ons langs Ranomafana wat we op de terugweg zullen bezoeken.

Onderweg naar Manakara: reizigersbomen en bamboe

Manakara ligt aan het Canal des Pangalanes en dat is de belangrijkste reden waarom we hierheen komen. Ons hotelletje (Belle Vue uitgebaat door Sylvie, vriendin van een Belg uit Chimey) ligt op het land tussen het kanaal en de oceaan vlak aan de brug naar het vasteland (die recent inzakte en enkel nog voor voetgangers dient). Met Benarivo doen we op 31/10 een tocht per pirogue langsheen het kanaal. We bezoeken verschillende vissersdorpjes, eten lekkere verse vis recht uit de oceaan, en zien hoe essentiële oliën gedistileerd worden. Zalig zo dobberen tussen de palmbomen.

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

Manakara

De volgende dag nemen we al afscheid van het zonnige weer aan de kust, en trekken we terug naar de hooglanden. Onderweg stoppen we in het regenwoud van Ranomafana. Het woord zegt het zelf: het regent hier vaak, en dus ook nu. De hele namiddag zitten we de regen uit, maar gelukkig stopt het een beetje als we onze nachtwandeling gaan maken. We zien verschillende kameleons en kikkers, en als kers op de taart een bruine muislemuur, een bruine lemuur zo groot als een muis. Na een nacht in een verschrikkelijk bed staan we weer klaar om naar het nationale park te gaan, deze keer voor een voormiddagwandeling van 3 uur met onze gidse Sabine. We zien weer heel wat: Gouden Bamboelemuur, Milne Edwards’s Sifaka, Roodbuiklemuur en een soort Bruine lemuur (red fronted). Het was enorm interessant, maar we hebben er wel kiewen van gekregen, dus zijn we blij als we doorrijden naar drogere oorden. Ambalavao, here we come…

Ranomafana

Muismaki, Ranomafana

Ranomafana

Ranomafana

Ranomafana

Ranomafana

Gouden bamboelemur, Ranomafana

Milne-Edwards Sifaka, Ranomafana