Anne en Wim op reis

Onze eerste uitstap in Malargue gaat naar het natuurpark “Payunia”, 200km terug naar het zuiden. Een hele afstand, maar echt wel de moeite, want hier bevindt zich de grootste concentratie vulkaankegels ter wereld : wel 800! 25000 jaar geleden moeten hier enorme uitbarstingen hebben plaatsgevonden, wat maakt dat het landschap er soms onwerkelijk uitziet : grote zwarte vlakten met lava, veelkleurige bergen (rood, geel, zwart, oranje, …) en daartussen speciale plantengroei en hier en daar een guanaco. We wandelen tussen de grote brokken lava en genieten van de spectaculaire uitzichten.

Payunia

Payunia

Payunia

De volgende dag hebben we een uitstap geboekt naar de vulkaan Malacara, een andere soort dan die in Payunia, want hier werd de lava van de uitbarsting vermengd met het water uit een meer boven op de vulkaan. Hierdoor ontstonden spectaculaire kloven, waarin wij zijn gaan wandelen. Hoger op de vulkaan krijgen we nog een mooi uitzicht op het landschap rond Malargue (met in totaal ruim 1600 vulkanen).

Malacara

Malacara

Malacara

Malacara

Van Malacara gaat het dan naar de Laguna Llancanelo, een enorm zoutmeer ontstaan na een vulkaanuitbarsting. Van in de verte zien we een grote oranje vlek op het zoutmeer : een gigantische hoeveelheid flamingo’s. Op de achtergrond doemt een grote besneeuwde vulkaan op “La Nevada” : een prachtig beeld. Jammer genoeg is er heel veel wind op de zoutvlakte, waardoor de vogels aan de andere kant van het meer en dus heel ver zitten. Maar we stoppen onderweg nog aan een soort rivierlagune op het erf van een estancia, en hier krijgen we de flamingo’s en de zwartnek zwanen van veel dichter bij te zien.

Laguna Llancanelo

Laguna Llancanelo

Zwarthalszwaan

We sluiten deze prachtige twee dagen Malargue af in een lokaal restaurantje dat aanbevolen werd door onze gids: El Chuma. Zeer eenvoudig van inrichting maar een chivito die supervers is en absoluut om duimen en vingers van af te likken!

De eigenaar van onze hosteria raadt ons aan een andere weg te nemen dan gepland, want “muy hermoso”!
De ripio (van veel betere kwaliteit dan gisteren trouwens) leidt ons langs de grens hoog de bergen in langs het nationaal park Alto Bio Bio in Chili: prachtige zichten op het hooggebergte. We zitten vlakbij de sneeuwgrens dus langs de kant liggen nog hele plakken smeltende sneeuw. Een geweldige tip.

Onze Chevrolet Corsa

Aan de grenspost met Chili gaat het terug richting de legendarische Ruta 40. Op een mooie asfaltbaan vorderen we snel richting Chos Malal. We hopen dat we de geisers in Aguas Calientes van daaruit kunnen bezoeken, maar blijkbaar is de weg nog dicht. Het weer is ondertussen ook terug verslechterd, dus we besluiten om een dag vroeger dan gepland naar Malargue door te rijden.

De onheilspellende hemel boven Chos Malal

De volgende morgen staat er terug een zonnetje aan de hemel en rijden we verder naar het noorden. Eens de provinciegrens van Neuquen naar Mendoza over gestoken rijden we door een spectaculair vulkanisch landschap. De weg is hier weer slecht, maar dat is niet erg, dan hebben we tijd om van het landschap te genieten.

De Ruta 40 tussen Chos Malal en Malargue

In Malargue aangekomen blijkt er een feest aan de gang te zijn. We zijn te laat voor de parade van de gauchos, maar we lopen nog even over het plein. Zeer grappig is dat de plaatselijke jeugd met hun opgefokte (maar stokoude) wagens steeds weer de avenida heen en weer rijdt in de hoop het andere geslacht te imponeren. Van op een terrasje (onder een groot scherm -> het is weer beginnen regenen) slaan we dit tafereeltje gade. Straks gaan we ergens chivito (jonge geit) eten, de lokale specialiteit.

We hebben de Rio Alumine gevolgd naar Villa Pehuenia. De rivier loopt door een mooie vallei, dus was het een pitoreske rit. Maar eerst zijn we wel even gaan kijken aan het Lago Huechelaufquen, het meer vlak bij Junin De Los Andes. We hebben er zicht op de vulkaan Lanin. Die slaapt gelukkig wel nog…

Langs de Rio Alumine

Lago Alumine

In Villa Pehuenia, een dorpje dat pas in 1989 werd gesticht, vinden we een gezellige kamer in Hosteria De Las Cumbres, vlak aan de oever van het Lago Alumine. We checken er in voor 2 nachten zodat we 14 november de hele dag hebben om de omgeving te verkennen.
De streek hier staat vol Araucaria bomen, een erg typische soort voor de Andes waar er hier wel erg veel van staan. We doen een heel mooie wandeling doorheen een gebied van de lokale oorspronkelijke bevolking, de Mapuche. De wandeling loopt langs enkele mooie lagunas.

Laguna in het Mapuche-reservaat

Araucariavruchten

’s Namiddags rijden we een stuk van een circuit langs de meren van de streek. Het zijn echter niet de meren die de show stelen, maar wel die Araucaria bomen. Prachtig zoals die op de berghellingen staan. Het lijkt wel een beetje Jurassic Parc, zo “primitief” doen die bomen aan. De rit is prachtig, maar we maken vroegtijdig rechtsomkeer als we in het zuiden onweerswolken zien opdoemen. Die geven erg dramatische uitzichten, maar het steeds luider wordende gedonder bewijst dat we er goed aan deden het circuit niet volledig rond te maken, zeker gezien de slechte kwaliteit van de grindweg hier, veruit de minst goede tot nu. Die wil je niet in regenweer moeten doen. Als we terug in Villa Pehuenia aankomen heeft het daar net geregend. We hebben nog net de tijd een pintje te drinken op het enige terrasje dat in dit laagseizoen hier open is voor het weer begint te regenen. Nadien hagelt het zelfs.

Lago Alumine

Voor de tweede avond op rij gaan we eten bij de buren van de Hosteria: La Cantina del Pescador. Dit is tot nu het beste adresje waar we deze reis aten! Een echte aanrader en absoluut niet op het (internationale) toeristische circuit!
Morgen richting Chos Malal.

We zitten in Junin de los Andes, een stuk verder naar het noorden dan gepland. De reden is weerom de uitbarsting van de vulkaan hier in de buurt, of beter in de buurt van het merengebied.
Toen we met de bus Bariloche naderden zagen we steeds meer nevel in de lucht, en als we later met onze huurauto verder reden naar Villa La Angostura, normaal een charmant dorpje aan de oever van een meer, werd die nevel een echte mist. Het dorp lag onder een dikke laag vulkaanas, en in de rest van de streek is het niet beter. Het lijkt hier op een nucleair oorlogsgebied. Geen wandeling op het schiereilandje met de mirtebomen en geen 7-meren route dus, dat zou niet leuk en niet gezond zijn! Dus komen we de auto niet uit, houden de raampjes goed dicht en keren we het stuur. Na kort overleg besluiten we dan maar om de aswolk heen te rijden naar het noorden. Gelukkig hadden we voor dit deel van de reis nog niets vastgelegd, dus we kunnen improviseren.
Junin ziet er leuk uit, maar we gaan, nu we toch in deze streek zijn, naar Villa Pehuenia doorrijden. Het schijnt daar mooi te zijn…

Vulkanische aswolk over de Ruta40 ten noorden van Bariloche

Onze huurauto is een upgrade van de VW Gol die we boekten. Het wordt een pseudo terreinwagen: een rode Ford Ecosport: een Fiesta op stelten… Hij ziet er stoer uit, maar de wegligging op asfalt is niet top. Op gravel (ripio heet dat hier) doet hij het een pak beter, en dat is niet slecht want op Peninsula Valdez is alles grindweg met uitzondering van de baan naar het vaste land.
Maar eerst rijden we over de N3 zuidwaards naar Punto Tombo. Die N3 is overigens dezelfde weg die in Ushuaia startte richting Buenos Aires. Punto Tombo is de grootste broedplaats van Magelhaen pinguins. Momenteel zitten de duizenden pinguins die hier verblijven hun eieren uit te broeden in hun holen, dus erg veel zien we er verhoudingsgewijs niet. Bovendien moet je het grootste deel van de kolonie vanop afstand bekijken. Erg goed opdat de pinguins wat rust gegund wordt want er komen hier heelder busladingen Argentijnse scholieren pinguinspotten, maar dat maakt het natuurlijk ook een minder leuke ervaring in vergelijking met Isla Martillo nabij Ushuaia.

Punta Tombo

Magelhaenpinguïn

Punta Tombo

We lunchen er en rijden dan via Trelew en Puerto Madryn naar Peninsula Valdez waar we in het enige dorp van het uitgestrekte schiereiland verblijven. Puerte Pyramides is twee straten groot maar er is wel alles, hoewel… Twee dagen geleden heeft de grootste storm die ze er in 30 jaar meemaakten het dorp zonder stroom gezet, dat beloofd… Maar nauwelijks zijn we in onze kamer bij Heradura Suites geinstalleerd of Jorge, de eigenaar, komt melden dat de electriciteit terug is. Het blijft ons meezitten.

Puerto Pyramides

De volgende twee dagen verkennen we het grootste deel van het schiereiland. Dag 1 beperken we ons tot de streek rond het dorp want we hebben in de vroege avond een boottochtje tussen de walvissen geboekt, en dan is het best niet te ver uit te zwerven. Dus gaan we al even walvissen kijken vanop Punto Pardelas, bezoeken we de Loberia, een broedplaats van zeeleeuwen die we vanop een afstandje zien liggen zonnen, en rijden we terug naar de istmus van het schiereiland waar een interessant informatiecentrum is gevestigd waar we gisteren wegens tijdsgebrek voorbij reden.

Loberia

Allemaal heel erg de moeite, maar de topper is wel het boottochtje tussen de walvissen. In plaats van de tochtjes die tijden de rest van de dag worden georganiseerd, duurt deze net voor zonsondergang 2,5 uur ipv 1 uur, en omdat de meeste toeristen niet op het schiereiland zelf verblijven en dus al naar hun hotel op het vaste land zijn vertrokken op dit uur, zit het bootje nooit vol. We hebben een zalige tijd tussen de zuidkapers (dezelfde walvissoort die we in 2008 op de Kaap zagen) en als we bij het ondergaan van de zon het steven terug richting Puerto Pyramides wenden, komt een walvis moeder ons uitwuiven vlak bij de boot, wat een unieke foto tegen een prachtige hemel oplevert! WAUW!!!

Zuidkaper

Oog in oog met Zuidkaper bij zonsondergang

Dag 2 rijden we naar het noorden van het schiereiland waar we twee kolonies zeeolifanten gaan bezoeken: Caleta Valdez en Punto Norte. We zien de kolossen van ver liggen luieren, maar veel actie is er niet te beleven. Deze reusachtige dieren zijn immers gemaakt op het leven in zee, en op land zijn ze erg log en kost bewegen hen erg veel moeite en dat is er aan te zien: af en toe zich een metertje verleggen en wat zand over het lijf scheppen ter afkoeling en dat is het zo wat… De verrassing komt als we op Caleta Valdez plots twee orka’s opmerken die langs de kust komen zwemmen: die tractatie hadden we niet verwacht!

Orka's

Zeeolifanten

Rond 15u vatten we de terugweg richting Trelew aan waar we om 21u30 de nachtbus terug naar de Andes nemen.