Anne en Wim op reis

Bij ons vertrek uit El Chalten staat er een stralend zonnetje aan een felblauwe hemel : het Fitzroy en Cerro Torre massief laat zich ten afscheid nog eens in z’n volle glorie bewonderen.
In El Calafate checken we in bij de supervriendelijke Dario en Belen van Hostal Lautaro. Daarna gaan we op pad voor een lekkere lunch (bij Viva la Pepa) en een wandeling door het vogelreservaat aan de rand van de stad en van Lago Argentino: Laguna Nimez. We zien er heel veel soorten, zoals flamingo’s, kievitten, ibissen, ganzen, eenden, … Een zalige namiddagwandeling.

Grijze Kiekendief

Op dinsdag staat dan weer een hoogtepunt op het programma : de Perito Moreno gletsjer. Met een busje rijden we 80 km langs het Lago Argentino, waar je al bij de stad ijsschotsen van de verschillende gletsjers ziet drijven. Het weer is ons opnieuw gunstig gezind, zodat we al van ver dit natuurfenomeen zien schitteren. Met een bootje varen we tot bij de zuidelijke arm, waar we al snel een groot stuk ijs naar beneden zien donderen: adembenemend!
Daarna krijgen we een drietal uur de tijd om op de verschillende wandelplatforms op het schiereiland tegenover de gletsjer ons verder aan dit spektakel te vergapen. Schitterend!

Zuidflank van de Perito Moreno

Instorting aan de zuidflank

De gletsjer met de Zuid-Patagonische ijskap in de achtergrond

Chingolo of Roodkraaggors

Terug in El Calafate gaat het vlug vlug naar de luchthaven, want we moeten onze vliegtuig naar Trelew halen. Al dat gehaast bleek nergens voor nodig, want onze vlucht heeft alweer vertraging. Wanneer we dan eindelijk in Trelew gaan landen laat de piloot ons weten dat we niet kunnen landen vermits de luchthaven net gesloten werd vanwege een aswolk uit een Chileense vulkaan. We landen dan in Comodoro Rivadavia, een oliestad 300km naar het zuiden. Wat nu?
Uiteindelijk kunnen we om 1.15u ’s nachts op een nachtbus stappen naar Trelew, waar we uiteindelijk al om 6.30u ’s morgens aankomen. Wij nemen dit filosofisch op, want buiten een zwaardere nacht, kunnen we mooi ons schema aanhouden en ’s morgens in Trelew onze huurauto ophalen. Op naar de pinguins!

De volgende 2 dagen gaan we stappen in het Nationale Park Los Glaciares. Op zaterdag besluiten we te starten met “El sendero al Fitzroy”. Na het ontbijt gaan we bij het bakkertje vlakbij de Pudu Lodge wat lekkers halen voor de picknick en dan gaan we op pad. We hebben geluk : het zonnetje schijnt, dus als we na een dikke twee uur bij het uitzichtspunt komen laat de Fitzroy zich in al zijn glorie bewonderen. We gaan nog even kijken bij de Laguna Capri en trekken dan weer verder naar Campamiento Poincenot waar we de Fitzroy (ondertussen met een hardnekkige wolk rond zijn hoogste top) nog van dichterbij kunnen bewonderen. Na de lunch stappen we nog wat verder naar het uitzichtspunt op de Piedra Blanca, een van de gletsjers van de Fitzroy : schitterend! Onderweg genieten we van de prachtige omgeving die soms op een sprookjesbos lijkt met de specifieke lenga- en nirabomen. Na een dikke 6 uur stappen genieten we van een lekkere traditionele Patagonische cordero (lamsvlees) in “Mi Viejo”. Het is ondertussen beginnen te regenen: het klimaat is hier inderdaad erg wispelturig…

Uitzicht aan de start van de Sendero al Fitzroy

Wandelen doorheen bossen ...

... en over venen naar de Cerro Fitzroy

Mevrouw Magelhaenspecht

Op zondagmorgen ziet het er heel grijs uit en de bergen vlakbij hebben duidelijk een vers pak sneeuw gekregen vannacht. We willen vandaag richting de “Cerro Torre” wandelen, maar we hebben gehoord dat deze berg zich nog moeilijker laat zien dan de Fitzroy. Tijdens het ontbijt komt er toch een flauw waterzonnetje te voorschijn, dus we wagen het er maar op. Onderweg naar het eerste uitzichtspunt zien we alleen maar bergen in grijze wolken gehuld: we vrezen al dat het een tocht voor niets zal worden. We stappen toch dapper verder en hoera : de wolken blijken toch ietsje op te trekken. Tegen dat we rond 13u bij de “Laguna Torre” aankomen is het hele Torre massief volledig zichtbaar : een adembenemend zicht! Op het gletsjermeer op de voorgrond drijven ijsschotsen afgebroken van de gletsjer van de Cerro Torre en daarachter het hele massief in zijn volle pracht: we hebben weer eens geluk! Na alweer meer dan 6u gestapt te hebben genieten we in La Cerveceria, een gezellig barretje aan het einde van het pad van een heerlijk vers getapt pintje : we hebben het verdiend!

Opnieuw door de bossen ...

... naar de Cerro Torre ditmaal

De plaats van de beloning:

... de verdiende pint!

Voor onze laatste uurtjes in Ushuaia besluiten we een korte uitstap te doen naar de Glaciar Martial welke net boven de stad ligt en een mooi uitzicht heeft over de baai. Met de taxi gaat het tot aan de kabelbaan maar daar is niet veel leven; blijkt dat de baan gesloten is voor onderhoud. Plan B dan maar : het museum van de Yamana indianen bezoeken. Alweer pech : de musea openen hier pas op de middag en om 3u is onze vlucht naar Calafate. Dan nog maar een wandelingetje langs het water (het weer is schitterend – bijna warm…) en een vroege lunch.

Adrien de Gerlache kijkt uit over het Beagle kanaal richting Antarctica

Reuzenstormvogels vechten om de lunch

Vanuit El Calafate wacht ons nog een bustocht van 3u naar El Chalten, de noordelijke toegangspoort tot het nationale park Los Glaciares. De bustocht gaat eerst langs het Lago Argentino, een gigantisch meer dat gevoed wordt door verschillende gletsjers die van de Patagonische ijskap komen (waaronder Perito Moreno). Daarna het Lago Viedma, nog zo’n meer, vanwaar we het eerste spectaculaire zicht hebben op de Mount Fitzroy (blijkbaar krijgen sommige bezoekers hem nooit te zien, maar wij komen aan met een wolkenloze hemel: tenemos suerte!) En we hebben nog meer geluk: onverwacht staat er iemand van ons hotelletje Pudu Lodge ons op te wachten. Het is al laat en gelukkig kunnen we in het hotel bij de kachel eten. Het hotelpersoneel is supervriendelijk en onze kamer ruim met een superkomfortabel bed: dat doet deugd na een lange reisdag!

Lago Viedma met Cerro Torre en Cerro Fitzroy in de verte

Nadat Jos ons uitwuifde op Zaventem, was het een erg lange tocht om hier op het einde van de wereld te geraken. In Buenos Aires konden we onderweg al even de skyline van de stad bewonderen vanuit de nationale luchthaven aeroparque, maar het zicht dat we kregen toen we rond 19u landden in Ushuaia was adembenemend. De besneeuwde toppen van Vuurland met daar tussen kronkelende riviertjes in dicht beboste valleien geven een gepaste onherbergzame indruk, dat alles afgetopt met een spectaculaire landing over het Beagle kanaal.

Beagle kanaal

Na een deugddoende nacht varen we met een catamaran van Canoeiro het kanaal op tussen de eilandjes tot aan de beroemde vuurtoren. We zien vanop de boot kolonies aalscholvers, zeeleeuwen en sternen. Op een eilandje van de Bridges archipel stappen we even uit om naar de resten van een oude kampeerplaats van de Yamana indianen op zoek te gaan: niet meer dan een holte in de grond tussen het mos.

Les Eclaireurs vuurtoren

Op de Bridges eilanden

In de namiddag nemen we het busje naar Estancia Harberton, vanwaar we met een Zodiak naar het Isla Martillo varen om tussen de pinguins te gaan wandelen. We zien er vele Maghelaan pinguins maar ook enkele koppeltjes Ezelspinguins. Op de Estancia bezoeken we nog het museumpje waar de locale zeefauna wordt getoond. Er is ook een conservatie atelier waar aangespoelde dieren worden bestudeerd, en ook daar mogen we even gaan kijken.

Magelhaenganzen

Magelhaenpinguïns

Ezelspinguïn

Kortom een schitterende dag die we ’s avonds met een lekker Vuurlands lam en een flesje wijn uit Mendoza verorberen.

Het laatste traject van onze reis loopt van Agra naar Delhi. Hier loopt een vrij goede autostrade, maar omwille van het drukke verkeer doen we er toch enkele uren over.

11km buiten Delhi bezoeken we ook nog het mausoleum van Akbar in Sikandra. Deze ligt in een mooi groen park, waarin een kudde Black Buck antilopen rond loopt : die hadden we nog gemist in Ranthambore!

Grafmonument van Akbar, Sikandra

Black bucks in Sikandra

Uiteindelijk komen we aan in de “Neem Tree House”, de homestay waar we naar uitgeweken zijn, vermits deze waar we geboekt hadden met loodgieterij problemen te kampen had. We worden er ontvangen door de caretaker, Raju, die niet zo goed Engels spreekt, maar wel erg vriendelijk blijkt te zijn.

Daarvoor hadden we al afscheid genomen van Pappu, dus vanaf nu moeten we zelf voor transport zorgen. Hij gaf ons nog een restotip vlakbij onze guesthouse : “Karim”, volgens Time Magazine één van de best restaurants in Azië. We konden de Muglai keuken daar dan ook erg smaken. Het restaurant ligt midden in de Moslimwijk. Op het moment dat we er naar toe wandelden bleek net het avondgebed afgelopen te zijn, zodat we ons ineens midden tussen de moslimmannen bevonden: wat een drukte!

De volgende dag bezoeken we de site van Qtub Minar ten zuiden van de stad en het fort in Oud Delhi. Hier lunchen we bij Haldiram’s : een keten die ook in Antwerpen een vestiging zou hebben. Voor zonsondergang gaan we ook nog genieten van de rust bij Humayun’s graftombe (= de vader van Akbar : we maken precies een reis terug in de tijd).

Qutb Minar, Delhi

Uit Hindoe en Jain tempels geroofde zuilen in de moskee van Qutb Minar, Delhi

Rode fort, Delhi

Rode fort, Delhi

Graftombe van Humayun, Delhi

Tombe in het grafmonument van Humayun, Delhi

We verplaatsen ons trouwens met de gloednieuwe en moderne metro van Delhi : speciaal ter gelegenheid van de Commonwealth games aangelegd… Er zijn zeer strenge controles, net zoals in een luchthaven (in het verleden werden er wel eens aanslagen gepleegd in Delhi). Het eerste ruituig is bovendien exclusief voorbehouden voor vrouwen.

Voor we terug bij Karim gaan eten checken we nog even onze mail : oh ramp – oh tegenspoed : staking bij Finnair : hoe gaan we morgen thuis geraken… We laten het niet aan ons hart komen en genieten van alweer een lekker maal…

De volgende morgen heeft Raju er voor gezorgd dat we tijdig kunnen onbijten en de taxi naar de luchthaven stipt op tijd klaar staat. Bij de balie van Finnair gaan ze op zoek naar een andere vlucht : via Munchen met Lufhansa : anderhalf uur vroeger thuis : op die manier mogen ze nog staken van ons! 🙂

Het is bitter koud als we weer op Europese bodem staan : gelukkig hebben we onze warme herinneringen aan kleurrijk India!