Anne en Wim op reis

Na slechts drie uurtjes te hebben geslapen zijn we onderweg naar het Amazonewoud, meer bepaald Manu National Park. We = wij twee, onze gids Miguél, onze kok Luís en onze chauffeur Agripino. 3 man personeel voor ons tweetjes dus eigenlijk. 😉
Eerst rijden we terug een pas van 4000m over, waar we in de optrekkende nevel ronde graftombes van een pre-Inkabeschaving zien opdoemen; een mysterieus zicht. Vandaar gaat het naar beneden, waar we in een dorpje met allemaal wit met blauwe huisjes gaan ontbijten.
Vandaar gaat het verder bergaf richting nevelwoud. Wanneer we de bovengrens van het Park oversteken, gaan we in een rustig tempo verder over een smalle, maar toch goed onderhouden weg. Dat laatste hebben we geweten, want op een bepaald moment is de hele weg een uur afgesloten voor wegenwerken. Met man en macht probeert men er alles aan te doen om aardverschuivingen te voorkomen; een gevaarlijk werk!
Op de middag houden we halt langs de kant van de weg voor een lichte lunch (slaatje van kip, rijst en groentjes), waarna we een stukje te voet verdergaan. We zien verschillende vogels, zoals de kleurrijke quetzal, de cock of the rock, een motmot en ook roofvogels. Verder zijn er ook vele kleurrijke vlinders en we zien ook de wooly monkey, de grootste apensoort in het park.
Tegen de late middag komen we aan in onze lodge voor de nacht : de Bamboo Lodge. Het was een prachtige dag, maar na het avondeten begint het te onweren. Het blijft de hele nacht gieten. Gelukkig is het ’s morgens terug droog en gaan we weer op pad richting de Madre de Dios rivier. Dit is de belangrijkste rivier van het park, welke uiteindelijk via Bolivia en Brazilië uitmondt in de Amazone.
Hier gaan we verder met de boot, want een weg is er niet meer. Gedurende 4u zien we het groene landschap voorbijschuiven. Tegen 15u komen we aan bij de Hummingbird Lodge; ons vrij basic adres voor de nacht.
Om 16u gaan we op pad voor een avondwandeling en voor het eerst sinds het begin van onze reis worden we omzwermd door muskieten : de Deet doet het gelukkig goed.

Het treintje naar Machu Picchu vertrekt vanuit Ollantaytambo; perfect dus om s’middags eerst de mooie site van Ollantaytambo te bezoeken. We dachten misschien wat overkill aan sites te krijgen na de Heilige Vallei; maar niets is minder waar; deze site is toch weer anders. Bovendien is ook het dorpje zelf, waar nog lang Inka’s gewoond hebben, zeer de moeite om nog eens door te wandelen.
Om 16.30u vertrok dan onze trein naar Aguas Callientes, of tegenwoordig Machu Picchu Pueblo. Hier brengen we de nacht door om ’s morgens één van de eerste bussen naar Machu Picchu te kunnen nemen. Alles in dit dorpje is in functie van de duizenden toeristen die jaarlijks Machu Picchu bezoeken.
Het is volledig rond het spoor gebouwd, zodat vele hotelletjes recht op het spoor uitgeven. Alles is ook enorm duur in vergelijking met de rest van Peru.
We slapen in Adela’s Hostal waar we om 5u ’s morgens al een lekker ontbijt krijgen. Daarna aanschuiven voor de bus en daar zijn we dan : Machu Picchu!
We lopen eerst dwars door de site naar de start van het traject van Huayna Picchu; de typische berg die je op alle postkaartjes ziet staan.
Om 7u en om 10u ’s morgens mogen hier dagelijks slechts telkens 200 mensen naar boven. Een steile klim naar een adembenemend uitzicht: we did it!
Daarna bezoeken we op ons gemak de beneden site waar het betrekkelijk rustig is. Boven zien we wel de drommen tourgroepen binnenkomen.
Na een veel te dure lunch in het panoramisch café bezoeken we ook het bovenste gedeelte. Ondanks de massa is dit echt de moeite!
Vermits we pas om 19u een trein terug hebben kunnen boeken doen we het rustig aan.
Uiteindelijk komen we pas om 22.30u terug in ons hostal in Cusco aan, waar we absoluut nog iets moeten drinken en ons verhaal vertellen.
Het is weer supergezellig, maar we zijn doodmoe en de volgende morgen komen ze ons al om 4u van Amazon Trails oppikken voor ons weekje Manu National Park; het laatste deel van onze reis…