Anne en Wim op reis

Hallo allemaal!!

Vandaag begin ik met terugwerkende kracht het verslagje van m’n Zambia-avontuur te doen. ‘k Ben intussen wel al een tijdje terug, maar allerlei sociale en andere verplichtingen hebben me tot nu hier weg gehouden…

Op 9/3 na de middag ben ik dus de trein naar Schiphol opgesprongen vol goede moed! Ik vermoedde op voorhand dat alles niet zou verlopen als gepland, maar al bij al viel het goed mee. Ik nam wel slechts een enkele rit naar Schiphol, denkende dat een retourticket niet meer geldig zou zijn voor de terugreis, maar nadien zag ik dat dat niet het geval was. Had ik wel een retourticket genomen, dan had me dat 7 EUR gescheeld, maar dat vond ik pas uit toen ik met wat gesukkel een dikke week later m’n tweede treinticket uit een Nederlands automaat wist te halen. Maar ik wijk af, da’s voor later… Ik ga maar verder in tgwoordige tijd, dat vermijdt afwijkingen naar de toekomst… 😉

In Schiphol aangekomen loop ik naar de check-in waar ik enkel machines zie. De Nederlanders automatiseerden blijkbaar behoorlijk wat, wat best wel cool is, ware het niet dat ik liefst al m’n bagage als handbagage meeneem omwille van korte overstaptijd in Nairobi, en dat moet ik toch eerst ff afchecken of dat wel kan. Kwestie van te vermijden bij de boarding nog een stuk te moeten afgeven, wat garant staat om het kwijt te spelen. Gelukkig is er toch nog een bemande balie helemaal achteraan, en daar stellen ze me gerust dat ik alles mee kan nemen. M’n rugzak past binnen de grenzen van handbagage, en m’n welliswaar grote en zware fototas is geen probleem vermits fototassen en laptopcases en dergelijke niet als handbagage tellen, hoe zwaar ze ook zijn. Aan de gate komt er in eerste instantie niet teveel volk opdagen, maar ik ben dan ook wat te vroeg. Na een tijdje vullen de stoeltjes op en blijken er heel veel Fransen op de vlucht te zullen zitten. KLM is in alliantie met Air France, dat verklaart veel… De vlucht zelf is met Kenyan. Bij de boarding wordt alles op Nederlandse wijze streng geregeld: ieder krijgt een kaart met een kleurtje en de passagiers mogen enkel instappen als hun kleurtje wordt afgeroepen. Veel vlotter lijkt het me toch niet te gaan…

Ik zit naast een Bretoense dokter die met z’n vrouw een weekje gaat uitrusten in Mombassa aan de Kenyaanse riviera… Hij heeft al behoorlijk wat gereisd, en vraagt me dus of ik alle malariavoorzorgen wel nam… No problemo, tot nu vergat ik m’n pillen nog niet! Ik krijg geen oog dicht tijdens de nacht, dus kijk ik maar een filmpje om de tijd te doden. De keuze is behoorlijk groot, en ik kies voor The Island met Ewan McGregor en Scarlet Johanson. Niet slecht, maar wel niet echt eentje om te onthouden…

In Nairobi neem ik m’n spullen uit het vliegtuig en na een uurtje wachten kan ik de vlucht naar Lusaka op. De stoelen rondom de mijne zijn wel al gevuld als ik m’n plaats bereik en dus steken de bagageluiken al vol… Jammer, alles moet dan maar aan de voeten, confortabel is anders… De vlucht maakt nog even een sanitaire landing van 45 minuten in Harare (Zimbabwe) en daar stapt veel volk af. De passagiers voor Lusaka mogen wel niet van het vliegtuig, maar daardoor kan ik dan toch wat kwijt boven m’n hoofd, en dus verloopt het laatste stukje heel wat ruimer.

Lusaka… eerst de immigratie door. Mijn naam is doorgegeven opdat ik geen visum moet betalen en zo het land binnenkan, maar daar hebben ze aan de immigratie natuurlijk nog niet van gehoord. Ik leg het geduldig nog eens uit dat ze een brief moeten gekregen hebben van de lodge. En neen, ik heb daar zelf geen kopie van, want ik was noch afzender, noch bestemmeling, maar dat is blijkbaar een probleem. Ze zien dat ik kalm blijf en geen aanstalten maak toch een visum te nemen, dus overleggen ze eens en de dame naast de man met de stempel neemt de enige farde in het loket ter hand en opent ze. Natuurlijk zit die vol brieven zoals die waarvan ik sprak! Terwijl ze er doorbladert hou ik het zaakje in het oog, en dat is een goede zaak want ik zie net een pagina met het RPS-logo omgedraaid en genegeerd worden. RPS (Robin Pope Safaris) is de eigenaar van Nkwali, de lodge waar ik zal verblijven, dus vraag ik even die pagina nog eens na te kijken. De dame draait het blad terug en zegt bedenkelijk “Mr. Jacobs… that is not you?”. Yes, yes zeg ik, maar toch moet ze m’n paspoort nog eens checken voor ze me gelooft. De stempelman krijgt het blad te zien verandert op slag van stemming. Met een brede glimlach vraagt hij me hoelang ik zal blijven en hij geeft me in zijn oneindige goedheid 2 dagen extra (“How long you stay in Zambia?”, “8 days…”, “I give you ten days!”)! … Afrika… Niets werkt er naar behoren, maar alles komt toch telkens weer in orde…

Aan de arrivals staat er niemand me op te wachten, dus loop ik naar het kantoor van Airwaves. Die vliegen nl de charter die me naar Mfuwe vlakbij het South Luangwa NP zal brengen. Sinds vorige keer zijn ze blijkbaar opgeslorpt door Zambian, dus wordt ik daarheen gestuurd. Bij Zambian ligt de computer plat (typisch) en kunnen ze me geen ticket geven voor m’n voucher. Wel schrijven ze een post-it voor de check-in balie die ze daar zelf zullen bezorgen. Dus loop ik met de voucher naar de balie om de domestic departure tax van 5 USD te betalen en passeer ik er ook de security check mee. Ook de eigelijke check-in is geen probleem, hoewel ze daar die post-it wel nooit te zien kregen. 5 Minuten voor ’t vertrek komt de man uit het Zambian kantoortje me wel nog eens vragen of alles OK was, blijkbaar waren ze me een beetje vergeten… Zijn hulp was dan wel al lang niet meer nodig… De vlucht vertrekt met wat vertraging maar dat was te verwachten.

In Mfuwe loop ik Julius tg het lijf. Hij werkt permanent op de luchthaven voor RPS, maar is toch verbaasd me te zien. Waarom is niet direct duidelijk, maar hij dacht dat ik de vlucht had gemist. Achteraf zal blijken dat een uur vroeger een uitzonderlijke extra vlucht was ingelegd, en daarop zaten twee andere gasten van de Nkwali lodge. Vermits het niet echt duidelijk was dat het een extra vlucht was geweest, dacht men dat ik ‘m miste… en dus was de 4×4 van het kamp met de andere 2 al vertrokken. Adrian Carr (zoon van safari-legende Norman Carr) zat echter ook op m’n vlucht en hij neemt me dan maar mee naar zijn lodge, waar RPS general manager Rob me komt halen. Ze vertellen me beiden dat de Mfuwe regio veel water te verwerken kreeg en dat o.a. Nkwali twee dagen eerder bijna moest worden geëvacueerd wegens het overstromingsgevaar. De voertuigen waren al gedeeltelijk in veiligheid gebracht waardoor alles een beetje chaotisch verliep. ’t Is nog een beetje onzeker, maar het water lijkt toch terug te beginnen zakken.

In Nkwali ontmoet ik in elk geval eerst Carianne (de Nederlandse catering hostess van Nkwali) en dan David en Rob (begeleider en deelnemer van de fotoworkshop die ik zal volgen). Dave en Rob staan op het punt nog een evening game drive mee te pikken, en als ik me haast willen ze nog wel even wachten… Ik werp m’n bagage dus in de kamer, neem snel m’n fotogerief (of toch een deel), spoel even m’n gezicht af, en 5 minuten later vertrekken we de rivier over…

Wordt vervolgd…

Wim