Anne en Wim op reis

Dat ik niet verder kwam dan de eerste aflevering van m’n Zambia-dagboek is de meeste van m’n trouwe lezers inmiddels allicht duidelijk. Fotografieles en de opdrachten daarvoor en allerlei anders hebben het zaakje danig in de war gestuurd. Komt daar nog bij dat m’n favoriete cameramerk (Pentax) met een nieuw toestel kwam aandraven waarbij de hype alle voorgaande hypes in Pentax-land doet verbleken. Intussen naar Photokina geweest een preproductie versie bekijken en bepotelen, en ik moet zeggen “”I like it!!!””. De K10D (want zo heet ie) is intussen besteld en ik hoop ‘m tegen December te hebben. In tegenstelling tot m’n huidige is de K10D weerbestendig, en heeft hij beeldstabilisatie en ultra-snelle auto focus. Wat moet een mens meer hebben in een reiscamera? Er komt bovendien een erg mooie batterijgrip bij en ook een zoekerloupe die 1.2x vergroot, wat ook erg handig is om mooi te kunnen kadreren en kritisch scherp te stellen.

Helaas is dat te laat voor m’n volgende reis. En zo komen we tot de reden van deze revival… Ik vertrek immers weer op reis. En wel binnen een weekje al. Nog eens met Joker deze keer, voor een langere (3 weken) is dat net iets leuker en socialer. De bestemming is Costa Rica geworden. De groep zag ik al eens enkele maanden geleden. De vertrekvergadering werd nl abnormaal vroeg georganiseerd omdat de groep al vol zat en de begeleider dan al naar Midden-Amerika vertrok voor een hele reeks begeleidingen. Zo kon hij iedereen op voorhand eens taxeren. ’t Is een verscheiden mix tss debutanten en wat meer ervaren reizigers, en ook wat betreft leeftijden is alles vertegenwoordigd. Het zal allicht een mooie natuurervaring worden. Regelwoud, nevelwouden, vloedbossen, vulkanen, watervallen… maw van alles wat voor de natuurliefhebber… Spreekt voor zich dat ik aan het aftellen ben.

Misschien nog dit over de Zambia-reis. Het spannendste gedeelte van het verhaal hebben jullie gehad hoor. De rest was veel beestjes kijken met fotograaf David Rogers. De terugreis was ook wel leuk met o.a. een stukje privé-vlucht in een heel kleintje, i.e. van Mfuwe (Zambia) naar Lilongwe (Malawi). Hierbij mocht ik naast de piloot zitten (hiep hiep). Van Lilongwe naar Johannesburg, 8 uur wachten en dan naar Schiphol en met de trein terug. Alles vlotjes verlopen. Die week is ongelofelijk ontstressend geweest, dus heb ik besloten dergelijke uitstapjes zeker nog te doen. Veel bijgeleerd eigelijk niet, maar tijdens zo een workshop dieren fotograferen en ook wel bekijken is veel aangenamer omdat ruimschoots de tijd genomen wordt. Dat heb je op “algemene” safari’s veel minder. De andere deelnemers kwamen met een dag vertraging aan en bleken twee belgen (de wereld is toch klein) en een zwitserse te zijn. Leuke groep! De lodge was een ongelofelijke luxe. Mss niet op het vlak van infrastructuur (heel goed hoor, maar niet kaboem waw), dan wel op het vlak van persoonlijke service en ontvangst. Je had het gevoel een oude vriend op bezoek te zijn. RPS is een aanrader voor iedereen die in de regio een mooie safari wil meemaken.

David liet me intussen nog twee andere trips weten, maar de eerste was slecht getimed voor mijn planning en de tweede (feb-mrt 2007) lijkt op de valreep niet door te zullen gaan…

Maar eerst Costa Rica. Allemaal duimen dat ik een fotootje kan maken van een Quetzal!

cya! Wim