Anne en Wim op reis

Van in de wachtrij bij ANA in Zaventem komen we al direct in de sfeer: we zijn vroeg en blijkbaar de eerste niet-Japanners. We voelen ons precies reuzen in vergelijking met de fijne Japanners. De vlucht verloopt voorspoedig en om 15:30u landen we in de gietende regen op Tokyo Narita Airport. Dat begint al goed! Het ophalen van de bagage en de grensformaliteiten gaan vlotjes en al gauw zijn we op zoek naar een geldautomaat. Japan is blijkbaar nog een echt cash land, dus we hebben een goede voorraad Yen nodig om eraan te beginnen. De eerste twee automaten weigeren onze kaarten, maar bij de volgende hebben we meer succes. Van daar trekken we naar het informatiecentrum van Japan Rail om onze Railpassen te laten activeren en op voorhand al een groot deel van onze reservaties voor de shinkansen (kogeltrein) te laten maken. Tegen dat we op de trein richting centrum zitten is het al pikdonker. We doen er 1:20u over tot in Shinjuku station, het drukste station van de wereld. En dat zullen we geweten hebben! We weten vaag welke richting we uit moeten, maar moeten uiteindelijk toch lang zoeken naar ons hotel. Gelukkig is het gestopt met regenen!

Nadat de vriendelijke mensen van de Tourist Info ons op weg gezet hadden, vinden we eindelijk ons hotel; we waren hier op nog geen 50m gepasseerd!

Het zakenhotel JR Blossom ligt midden in de levendige Shinjuku buurt. Op aanraden van de receptie gaan we lekkere noodles slurpen (ah ja, hier moet dat!) in een lokaal ramen restaurant. We moeten eerst onze keuze maken op de fotootjes op de automaat (van die Japanse karakters snappen wij natuurlijk niets) en een beetje later wordt ons een grote kom dampende noedelsoep geserveerd : heerlijk en nog voor geen 25 eur voor ons tweetjes!

Na nog geen drie kwartier staan we alweer buiten. Het is druk op straat en dat op een woensdagavond. Vele mannen in pak, de “salary men”, die in kleine groepjes samen op stap zijn of alleen in een restaurantje voor een kom noedels zitten. Overal ook schreeuwerige neon reclame : Times Square, maar dan in veelvoud. Echt heel speciaal allemaal. Ook veel speelhallen en karaokebars. We stappen één van de grootste fotozaken van Tokio binnen recht naar de Pentax stand: Wim zijn dag kan alvast niet meer stuk! Zelfs binnen in deze zaak is alles fel verlicht; ik snap wel waarom die Japanners al die zentuinen nodig hebben!

We wandelen tot aan Kabukicho, waar er in de smalle straatjes allemaal minuscule cafeetjes zijn, niet groter dan een gat in de muur, maar eigenlijk wel gezellig. Het loopt hier weer vol met mannen in pak (bijna allemaal in zwart pak – geeuw!), waarvan er toch een aantal serieus aangeschoten zijn. Het is woensdagavond, wat zou dat hier in het weekend zijn? Op de terugweg naar het hotel kuieren we ook nog even langs Godzilla street: een straat waar bovenop een flatgebouw aan het einde een reusachtige Godzilla de mensen op straat begluurd. Deze avondlijke wandeling geeft ons alvast een goed beeld van Tokio; eens benieuwd wat morgen zal brengen!