Vanmorgen moeten we vroeg uit de veren, want om 8u nemen we de bus verder naar het zuiden. Er hangt wat mist en er is blijkbaar een stroomstoring, want geen licht op de badkamer. Dan maar douchen in het donker. De mist trekt langzaam op, zodat we vanuit het busstation nog een laatste blik op de Villarica kunnen werpen. We reizen in een comfortabele bus richting Puerto Montt over de Panamericana. Ter hoogte van het stadje Osorno komen we een kleine betoging tegen, mogelijk Mapuche. Rond kwart na één komen we aan in het busstation van Puerto Montt, dat naast de haven gelegen is. We kunnen onze huurauto pas oppikken om 15u, dus vertrekken richting centrum, waar we eerst kunnen lunchen. Onderweg komen we meer en meer mensen met vlaggen tegen. Op het centrale plein is een grote betoging aan de gang: vlaggen, spandoeken en muziek; de sfeer is die van een festival. Jong en oud, oma’s en kleine kinderen incluis, demonstreren voor een beter Chili. We slaan het even gade en gaan aan de andere kant van het plein bij een cervecería iets eten. Het is blijkbaar al een oude zaak en ze zit goed vol, want van demonstreren krijg je toch wel honger. De porties zijn enorm, dus we moeten toch wel wat laten staan. Met onze Peugeot ( jawel 😉 301 rijden we dan verder naar Ensenada, waar we onze intrek nemen in Hamilton’s Place, een gezellige hostel, mooi gelegen tussen de twee vulkanen: de Cabulco, die in 2015 nog serieus is uitgebarsten en de witte kegel van de Osorno, die al 150 jaar slaapt. Het is al 17u, maar een zonnig weertje, wat de volgende dagen wellicht zal veranderen. We rijden dus nog naar de Refugio op de flank van de Osorno tot aan de lavavelden en genieten van de fantastische zichten op beide vulkanen en het meer. Het is zelfs warm genoeg voor een terrasje op deze hoogte.
We hebben voor vandaag een daguitstap geboekt naar het Huilo Huilo Natuurreservaat. Dit bevindt zich 80km ten zuiden van Pucón op het circuit van de 7 meren. Buiten ons zijn er nog 10 vrolijke Chilenen in ons busje. Vicente, onze gids is een jonge kerel die erg van zijn streek houdt en heel veel af weet van de lokale flora en fauna. Onderweg bezoeken we een typisch oud kerkje in Panguipulli, helemaal in hout. Hier geen koloniale slagroomtaarten zoals elders in Zuid-Amerika, maar bescheiden, ranke houten bouwwerken. Boven het altaar geen stenen beelden, maar een grote houten sculptuur. Na een aantal stops met uitzicht op één van de meren, komen we aan bij de Huilo Huilo waterval. In de taal van de Mapuche betekent Huilo Huilo zoveel als “groot gat”. Het water van de rivier wurmt er zich namelijk door een smalle rotswand en stort zich met een enorme kracht naar beneden in een groot gat : dit is één van de meest spectaculaire watervallen die we al gezien hebben. We wandelen ook nog naar een tweede waterval, El Salto del Puma. De vulkaan die dit park overschaduwt, zijn er eigenlijk twee : Mocho y Choshuenco. De hoogste top is niet actief, maar ernaast is een trapezium vormige tweede krater, de Mocho, en die is wel actief. Lunchen doen we in een lokaal restaurantje “La Nueva Rosa”, waar we een traditionele cazuela eten, een soort rijkelijke maaltijdsoep. Eén van de vrolijke Chileense dames legt uit hoe we dit moeten eten. Eigenlijk zijn het twee gerechten in één: je legt de groenten, aardappelen en kip op een apart bord. Dan eet je eerst de soep, en dan de rest. ’t Is in alle geval lekker. Na de middag wandelen we nog door een park met hertjes en everzwijnen; niet echt speciaal want het zijn twee soorten die uit Europa werden ingevoerd en hier apart zijn gezet om de rest van de natuur niet verder te storen. Voor de Chilenen zijn deze dieren natuurlijk wel exotisch. Op hetzelfde terrein ligt ook het Museo de los Vulcanos. Dat laatste is een modern bouwwerk, helemaal opgetrokken uit vulkanisch gesteente, zodat het er binnen erg koel is. Dat laatste is goed voor de archeologische vondsten die er tentoongesteld worden, maar wel een beetje koud voor ons. Het interessante museum herbergt één van de belangrijkste collecties van voorwerpen van de Mapuche en andere indianenstammen die Chili bevolkten. De laatste stop is bij het Magic Mountain hotel. In Huilo Huilo staan er zo een paar futuristische sprookjeshotels. De Magic Mountain is een houten berg, die helemaal beplant is met bomen en waar van op de top een waterval naar beneden stort. Speciaal! We sluiten de dag af in Pucón bij Trawen, waar we alweer een heerlijke maaltijd verorberen.
Op onze eerste dag doen we het rustig aan: op ’t gemak ontbijten om 9u en dan op verkenning. Op de hoofdstraat O’Higgins, kijken we bij een aantal toeristische kantoortje welke tour we zouden boeken voor de namiddag. Het wordt een “Tur por la zona”, met de highlights van de streek. De tour start pas om 15u, dus wandelen we eerst naar een klooster boven op een heuvel, van waar je een mooi uitzicht hebt over het stadje. We lunchen in het zonnetje op een terrasje; zalig! De start van de tour verloopt niet van een leien dakje; het groepje van 10 jongeren die mee moeten, blijken niet klaar te staan aan hun hostel. Een aantal zijn nog aan het strand en een paar anderen zitten een broodje te eten in de Subway; grrrr… Uiteindelijk zitten we allemaal in het busje; precies een schoolreis! Eerst komen we bij een oude brug bij een uitzichtpunt over de die vulkanen van de streek: de Villarica, de Quetrupillán en de Lanín in Argentinië, die we op onze vorige reis al zijn tegengekomen. Dan gaan we naar het Caburgua meer waar we een wandelingetje maken langs het zwarte strand. We bezoeken ook een ecologische kwekerij van forellen in een idyllische omgeving. Dat is vlakbij de Ojos de Caburgua; drie spectaculaire watervallen die in één poel uitkomen. We beëindigen de dag in één van de vele thermische baden in de buurt van de vulkaan. Normaal was dit voor twee uur voorzien, maar na een uur weken in het warme water begint ons velletje op dat van een oud mannetje te lijken en houden we het voor bekeken. We gaan een lekker artisanaal biertje drinken in de gezellige bar in afwachting we terug naar Pucón rijden. Vanwege de vertraging bij het begin komen we pas om kwart voor 10 aan, bijna etenstijd in Chili! Op zondag nemen we om half negen de lokale bus naar het Nationaal Park Huerquehue. De bus zit goed vol, want er zijn maar een beperkt aantal bussen per dag die het Park aan doen. Na een uurtje zijn we er. We betalen de inkom van het park en gaan op pad. We volgen de route van Los Lagos. We kunnen alleen de eerste drie meren bezoeken, want het pad naar de hoger gelegen meren is nog gesloten vanwege de sneeuw. Voor ons geen probleem, want we moeten tegen 17u30 terug zijn voor de laatste bus, dus toch geen tijd voor meer. Het is toch al wel een pittige tocht, met een hoogteverschil van 500m (van 770 tot 1270). We lopen door een mooi woud, met in de ondergroei bamboe en een paar gigantische woudreuzen. Als we ter hoogte van de meren komen zien we de eerste araucaria’s, een boom die typisch is voor deze streek, maar bij ons alleen te vinden is in oude tuinen. Wij vinden hem hier veel mooier! Het is een warme dag, dus goed dat we deze tocht vandaag doen want onder de bomen is het lekker koel. Het eerste meer Lago Chico is smaragdgroen, met op de achtergrond een enorme rotswand waar nog sneeuw op ligt. Het water is zo helder dat je de forellen ziet zwemmen. Bij Laguna Toro, met mooie besneeuwde toppen op de achtergrond, eten we onze meegebrachte empanadas op. Dat smaakt met zo’n uitzicht! En dan klimmen we nog een stukje verder tot aan Laguna Verde, het uiterste punt van onze tocht. Naar beneden gaat natuurlijk een stuk sneller, zodat we ruim op tijd zijn voor onze bus terug. Nationaal Park Huerquehue was in alle geval zéér de moeite!
Eindelijk vakantie! Beetje stress gehad de laatste weken in verband met gebeurtenissen in Chili. Maar nadat we de situatie op de voet gevolgd hebben via lokale pers, sociale media en verschillende fora werd het al snel duidelijk dat er in principe geen problemen zijn voor toeristen. We besluiten evenwel om Santiago te skippen, maar dan eerder om er zeker van te zijn dat er geen kink in de kabel zou komen voor onze doorreis verder naar het zuiden omwille van mogelijke stakingen of wegblokkades. Na onze 14,5u lange vlucht van Parijs naar Santiago, nemen we onmiddellijk een binnenvlucht van een uurtje naar Temuco, een stad in het merengebied een tiental busuren naar het zuiden. Daar kunnen we makkelijk een gedeelde taxi naar onze eerste bestemming nemen : Pucón. Dit kleine toeristische stadje is spectaculair gelegen aan de voet van de Villarica vulkaan en aan de oever van het gelijknamige meer. We zijn onder de indruk van deze machtige vulkaan, die met haar perfecte volledig witte kegel (het is hier lente, dus nog veel sneeuw) het landschap domineert. Bovenaan een witte rookpluim, want dit is een actieve vulkaan. Voor de thuisblijvers, geen nood: Pucón ligt in de veilige zone en er is al jaren geen grote activiteit meer geweest. Het is een prachtig weertje -blauwe lucht 20°- dus na een verkwikkende douche in ons verblijf Hostal Müller, wandelen we tot aan de oever van het meer om te genieten van de laatste zonnestralen en de prachtige uitzichten op vulkaan en meer. Rond 21u veroveren we het laatste tafeltje bij restaurant Trawen, waar we van heerlijk verse forel en lamsvlees uit de Andes genieten. Het was een laaaaaaange reis, maar we hebben ze alvast goed ingezet!
We genieten van een laatste ontbijt op Ugandese bodem in de mooie tuin van de Via Via. Onze vlucht naar huis vertrekt maar omstreeks middernacht, dus we hebben nog een volledige dag om Entebbe te verkennen.
We trekken er te voet op uit. Eerst naar de botanische tuin; een oase van rust en schaduw aan de rand van het Victoriameer. We wandelen hier twee uur rond en zien hoe de locals hier hun zaterdagse picknick aan het opzetten zijn.
Tegen de middag verlaten we het park en trekken naar de rand van het meer, waar er verschillende restaurantjes langs het strand zijn. We strijken neer op het gezellige terras van het 2 Friends restaurant. Het Victoriameer is echt een immens meer, zodat er ook golfslag is; net alsof je aan een echte zee zit. We eten een lekkere Tilapia gestoomd in bananenblad met een vers sapje van ananas.
In de namiddag luieren we nog wat in de tuin van de Via Via. We hebben onze kamer tot 18u, dus kunnen nog een frisse douche nemen voor we onze bagage naar de receptie brengen. We installeren ons dan op het terras voor een laatste Nile Special en bestellen nog iets te eten. Om half tien is onze transfer naar de luchthaven. Het was weer een afwisselende en geslaagde reis!
