Anne en Wim op reis

Stroomversnellingen op de Nijl vanop ons terras in Jinja

Onze vlucht naar Uganda gaat rechtstreeks vanuit Brussel naar Entebbe, met een tussenstop in Kigali- Rwanda. Het is een dagvlucht dus we zien hoe we over de onmetelijke Sahara vliegen. Gedurende uren zie je niets dan zand uit het vliegtuigraampje. Ter hoogte van Zuid-Sudan wordt het landschap groener; we komen aan in het groene hart van Afrika. Tegen dat we in de internationale luchthaven van Entebbe landen is het pikdonker. De chauffeur van onze verblijfplaats staat ons al op te wachten. Op minder dan een kwartier arriveren we in de Via Via van Entebbe, aan het Victoriameer. We krijgen een mooie ruime kamer, die zich in een gebouw midden in een tropische tuin bevindt. Vermits het al vrij laat is besluiten we het ontdekken van het Reiscafe voor de volgende ochtend te houden. ’s Morgens worden we wakker met het zalige geluid van honderden vogels, die samen met ons wakker worden: yes! Het vakantiegevoel is nu compleet!

We ontbijten buiten onder de bomen waar de apen zotte kuren uithalen, geweldig!

Na het ontbijt staat onze chauffeur Moussa ons al op te wachten. We vertrekken meteen richting de hoofdstad Kampala (Entebbe was de koloniale hoofdstad), om daar onze Euros te wisselen. Het is slechts een twintig minuten rijden, maar zoals in alle grote steden krijgen we er af te rekenen met files! Gelukkig is er veel te zien onderweg; verschillende markten en enorm veel boda-boda’s, dat is de Ugandese versie van de motortaxi. Deze naam komt uit de tijd dat er veel over-en-weer verkeer was over de Tanzaniaanse grens en betekent eigenlijk gewoon ” border border” of “grens grens” in het Nederlands, maar de Ugandezen spreken dit een beetje anders uit.

Als we eindelijk voorbij Kampala zijn wordt de weg wat rustiger en rijden we door het groene Ugandese landschap met papyrus moerassen, koffieplantages en kleine dorpjes, waar de kinderen enthousiast naar ons zwaaien.

Tegen de middag komen we aan in “The Haven” bij Jinja. Deze mooie lodge ligt op een heuvel die uitkijkt over de stroomversnellingen op de Nijl. Deze zou even verderop aan het Victoriameer ontspringen. Dit is ondertussen achterhaald, want de bron van de Witte Nijl zou zich in Rwanda bevinden. Maakt allemaal niet uit, want het is hier gewoon prachtig. We doen het na de middag rustig aan en genieten van de mooie omgeving en spotten al een paar mooie vogels ( zoals een grote witzwarte neushoornvogel, een visarend en vele watervogels). In de bomen vlakbij zit een groep roodstaart apen. We maken nog een wandelingetje tot het dorpje vlakbij, tot groot jolijt van de vele kindjes. We eindigen de middag op het terras van de lodge en genieten van een lokaal pintje.

Ons eerste avondmaal is lekker maar nogal copieus, met naar onze smaak wat te weinig groenten. Gelukkig is er achteraf een ijsje met lekker vers fruit.

Morgen trekken we verder richting Sipi watervallen.

Vandaag gaan we met de metro helemaal naar de andere kant van de stad, naar de wijk Asakusa. Hier bevindt zich ondermeer de beroemde Tokyo Sky Tree. Die gaan we niet bezoeken, want we hebben het uitzicht over de stad al van in het Metropolitan Government gebouw gehad. We nemen wel een paar foto’s van de toren met de andere moderne wolkenkrabbers er omheen. Jammer genoeg staat de gouden “vlam” van Philippe Starck in de stellingen, dus is die niet te zien. Deze staat boven op het hoofdkwartier van de Asahi brouwerij.

Daarna bezoeken we Senso-ji, één van de meest bezochte boeddhistische tempels van Tokio. Je gaat eerst door een grote rode poort met reusachtige lampions, vanwaar een lange straat met winkeltjes leidt naar de tempel. Er zijn ook vele stalletjes waar er zoetigheden verkocht worden. De Japanners zijn hier immers verzot op. Er is inderdaad zeer veel volk, maar gelukkig zijn wij Westerlingen toch ietsje groter dan de Aziaten, dus hebben er niet te veel last van. We wandelen verder door de wijk richting het Ueno park. We willen hier iets voor de lunch vinden, maar bij de enige twee restaurants staat er een lange rij wachtenden. Dan maar verder gewandeld naar de oude wijk Yanaka. Hier staan vele tempels en oude houten gebouwen, waarin vaak kunstgalerijen gevestigd zijn. We vinden via Google Maps een piepklein lunchadresje waar we een curry kunnen eten. In de Yanaka wijk bevindt zich ook één van de meest sfeervolle kerkhoven van de stad. Als we hier helemaal door lopen, dan komen we aan de Yanaka Ginza, een winkelstraat waar de tijd stil is blijven staan.

Met de metro komen we dan terug aan het Ueno park, waar we nog een wandelingetje doen voordat de zon onder gaat. Vanavond gaan we nog een laatste keer typisch Japans dineren. Morgenvroeg moeten we vroeg opstaan, want onze trein naar de luchthaven vertrekt al om 7.06u.

Met de bus van 8.15u gaan we al vroeg op weg naar Kawaguchi-ko, dat is één van de vijf meren aan de voet van Mount Fuji. We hebben een prachtige dag uitgekozen; buiten wat wolkjes naast de top hebben we een onbelemmerd zicht op deze iconische berg. We wandelen langs de noordelijke oever van het meer vanwaar je de mooiste uitzichten hebt. Onderweg passeren we ook nog de esdoorn “corridor”. De vlammende kleuren van deze bomen trekken een massa toeristen. Verderop is het gelukkig weer wat rustiger. We lunchen op een terrasje langs het meer met zicht op de berg: zalig! Daarna wandelen we verder tot één van de belangrijkste uitzichtspunten, maar wij hebben er onderweg wel mooiere gezien. Hier is ook de terminus van de bus, die we terug nemen tot aan de Kachi- Kachi ropeway. Deze kabelbaan leidt naar een ander uitzicht op de Fuji. We zijn eigenlijk net te laat, maar we krijgen het bordje “last” door van de mensen voor ons. Blijkbaar hebben zij deze truuk ook al toegepast. We geraken dus nog met de laatste cabine boven, maar moeten al snel weer naar beneden, want onze bus terug naar Shinjuku vertrekt om 15.55u. Maar dat is niet zo erg, want ondertussen hangen er vrij dikke wolken rond de berg. Het uitzicht op het meer is anders wel prachtig. We sluiten de dag af met een okonomiyaki, maar deze keer “Kobe style”, dat wil zeggen zonder noedels.

Vandaag hebben we een rit van bijna 4 uur voor de boeg van Okayama tot in Tokyo. In het station kopen we ons een bentobox voor de lunch. Onderweg zien we een aantal plaatsen die we bezochten terug voorbij flitsen: Himeji, Kyoto, …

In Tokyo vinden we ons hotel deze keer direct terug; het is een voordeel dat we hier al eens geweest zijn. We besluiten nog een wandelingetje te maken in de wijk Harajuku vlakbij: hier komen de fashionistas van Tokyo shoppen. De fagshipstores van de grote merken (Gucci, Vuitton, Delvaux, Armani, …) hebben allen hun speciale architectuur. In Cat street zitten de kleinere merken en lokale Japanse alternatieve designers. We geven onze ogen de kost en genieten ervan onze benen te strekken na de lange treinrit.

We lopen nog naar het busstation om tickets te kopen voor de bus richting Mount Fuji morgen. Dineren doen we op de 52ste verdieping van één van de wolkenkrabbers aan de Metropolitan building: boterzachte Kobe steak en Fugu (kogelvis): lekker!

Eigenlijk stond er vandaag de fietsroute over de Kibivlakte op het programma, maar het is vannacht beginnen regenen en het zou ten vroegste ’s middags stoppen. Geen goed idee om te gaan fietsen dus. Over naar plan B dan maar. We nemen ruim onze tijd voor het ontbijt en trekken dan naar het station waar we de lokale trein naar Kurashiki nemen. Het is nog hard aan het regenen als we daar aankomen, dus besluiten we het Ohara museum te bezoeken. Een museum in het begin van de 20ste eeuw opgericht door een lokale textielmagnaat, met hulp van de Japanse artist Kojima Torajiro. De collectie bestaat grotendeels uit Westerse kunst van ondermeer El Greco, Cézanne, Monet, Picasso en Matisse. Maar er is ook een annex met Japanse kunst van het begin van de 20ste eeuw tot nu. Na de lunch begint het eindelijk op te klaren en kunnen we met het bezoek van de historische straatjes van Kurashiki beginnen. Door het oude Bikan kwartier loopt een pittoresk kanaal waarlangs vele historische woonhuizen en opslagplaatsen liggen. Het is gelukkig niet te druk, wellicht dankzij de regen van vanmorgen. We wandelen ook een beboste heuvel op waar een groot Shinto schrijn gelegen is en bovendien een 300 à 500 jaar oude wisteria staat. In de zomer als deze in bloei staat moet dit prachtig zijn, maar nu stelt dit niet veel voor.

We bezoeken ook nog een oude koopmanswoning uit 1796 van de Ohashi familie. Deze geeft een goed beeld van hoe de aristocratie indertijd leefde.

Terug in Okayama volgen we weer één van de suggesties van het hotel en gaan eten aan de overkant van het kanaal in een visrestaurant/izakaya “Hachimonji”. Alweer zijn we de enige buitenlanders en alweer verbaast men zich erover hoe we dit gevonden hebben. De kaart is zeer uitgebreid, maar in het Japans, maar ze hebben een klein kaartje met een aantal met de hand geschreven zaken, zoals sushi, sashimi en tempura. Weeral zeer lekker en het zijn bovendien ontzettend vriendelijke mensen.