Anne en Wim op reis

Onder een stralend zonnetje zeggen we vaarwel aan het mooie Kanazawa en nemen de trein naar Kyoto. Hier gaan we voor het eerst in een ryokan logeren, een traditioneel Japans hotel. Maar eerst gaan we op pad. Kyoto is verrassend groen en tegen onze verwachting in valt de drukte (voorlopig) nogal mee. We wandelen vanuit Gion, waar onze ryokan is naar de eerste tempel, Chion-in. We nemen een paar foto’s van de indrukwekkende poort (Wim’s camera is miraculeus terug hersteld) en besluiten verder te gaan naar de Shoren- in tempel. Er zijn véél tempels in Kyoto, dus we moeten kiezen. Voor de Shoren-in staan 5 monumentale kamferbomen, die ’s avonds ook nog eens mooi verlicht worden. Binnen in deze sfeervolle tempel is vooral de landschapstuin de moeite. Hier werd de omgeving (de voet van de beboste heuvel) mooi geïntegreerd in de aanleg van de tuin.

Dan volgt de Nanzen-ji met zijn prachtige zentuinjes en indrukwekkend beschilderde panelen. En via het pad van de filosoof kuieren we verder naar Ginkaku-ji met het fameuze zilveren paviljoen. De zon begint weer erg snel te zakken dus geven we wat gas om er nog vóór sluitingstijd te geraken. Een vriendelijke Japanse man maant ons aan ons te haasten want over 10 minuten gaan ze sluiten (17u). We halen het op de valreep en krijgen 25 minuten om de schitterende tuin rond het paviljoen te bezoeken. We worden beloond voor onze inspanning door een paar prachtige uitzichten opgefleurd met warme herfstkleuren. Een goede zaak dat we dit zo laat deden, want overdag kan je hier over de koppen lopen naar ’t schijnt.

Aangekomen in de ryokan krijgen we een welkomst Matcha thee met een zoetigheid en alle uitleg over de maaltijden. We doen de speciale outfit aan die voorzien is om in de ryokan rond te lopen, inclusief de typische teensokken (van die sokken die je in teenslippers kan dragen). Onze typische kaiseiki maaltijd wordt in onze kamer opgediend aan het lage tafeltje. De verschillende gangen (5) zien er prachtig uit en zijn ook heel lekker.

Na de maaltijd gaat Anne nog de onsen (= thermaal bad) uittesten. Na de lange wandeling van daarstraks doet het warme water deugd.

Eindelijk is de zon er terug! We gaan na het ontbijt meteen op pad naar de Omi-Cho markt, die zich vlakbij ons hotel bevindt. Hier wordt vooral verse vis verhandeld, maar ook andere verse producten, zoals groenten. Vandaar lopen we verder naar het geisha district. Dat is in Kanazawa uitzonderlijk goed bewaard gebleven, vermits de stad tijdens de tweede wereldoorlog gespaard is gebleven van bombardementen. Het is een gezellige buurt. We bezoeken hier ook het Shima huis, dat helemaal bewaard werd zoals in de tijd van de geisha’s. In een prachtig theesalon met zicht op één van de tuintjes drinken we een lekkere Matcha thee met een lokale zoetigheid.

Tegen dat het te druk begint te worden gaan we verder richting het kasteel en de bijhorende tuinen. Het kasteel van Kanazawa ziet er weer helemaal anders uit dan dat van Matsumoto. We genieten van de verschillende uitzichten in het omliggende park. Na de lunch volgt het hoogtepunt van Kanazawa, de Kenroku-en tuin, één van de mooiste van Japan. We hebben geluk: ook hier is er al wat herfstpracht te bewonderen. Dit hadden we nog niet verwacht in de lager gelegen gebieden.

Nadien wandelen we tot aan het museum voor hedendaagse kunst dat gedeeltelijk gratis te bezoeken is. Een belangrijke en grappige aandachtstrekker is “Het Zwembad” van Leandro Erlich: als je in het water kijkt zie je andere mensen van op de bodem naar boven kijken. Heel gek! Uiteraard is dit een trukje, want er staat slechts 10cm water in op een glazen bodem, waaronder andere mensen kunnen lopen. Ook “De Wolkenmeter” van onze eigen Jan Fabre staat boven op het dak te blinken in de zon.

We bezoeken daarna ook nog het D.T. Suzuki museum, een eerbetoon aan de persoon die zenboeddhisme introduceerde in het westen. Een zeer sfeervol complex : een gebouw met strakke lijnen binnen een mooie zentuinjes omkaderd door de prachtige herfstkleuren van het grotere park er rond.

De oude samoerai wijk is onze laatste stop van de dag, enkele pittoreske straatjes met authentieke houten huizen, waar vroeger de samoerai woonden.

Voor vanavond hebben we gereserveerd in een izakaya die gespecialiseerd is in vis en zeevruchten, want dat is nog een “must do” in Kanazawa.

In het kader van “We doen Japan in de vier seizoenen” staan we op met… sneeuw! Lichte stofsneeuw weliswaar, maar de stormachtige wind maakt er een mini sneeuwstorm van. Dan viel de regen gisteren nog wel mee!

Maar niet getreurd want we trekken vandaag de Alpen uit, eerst naar Takayama. Dat ligt al een stuk lager dan Kamikochi, dus geen sneeuw meer hier. Het blijft echter vrij koud en af en toe valt er ook nog wat regen. We besluiten ons daar niks van aan te trekken en gaan op ontdekkingstocht door het oude stadje. Er zijn nog verschillende authentieke straatjes, waar vroeger (en nu nog) verschillende sake huizen gevestigd waren. We lopen tussen de horden toeristen, maar van zodra we een beetje verder wandelen is het gelukkig veel rustiger. We warmen ons op met de lokale versie van de noedelsoep, met sobanoedels. In de namiddag bezoeken we één van de oude koopmanshuizen, het Yoshijima heritage huis, wat de typische architectuur heeft van de huizen in die tijd: Zeer strak met rijstpapieren wanden en doorkijk op kleine zentuinjes.

Daarna is het tijd om weer op de trein te stappen; eerst de Express naar Toyama en dan de shinkanzen naar Kanazawa. Het treinstation van Kanazawa heeft een indrukwekkende architectuur, zeer modern. We nemen ook terug de draad op van onze culinaire ontdekkingsreis en gaan op weg naar een typisch restaurantje. Daar aangekomen staat er een zeer lange rij te wachten om binnen te kunnen. We blijven even staan, maar er zit echt geen schot in de zaak. Via TripAdvisor komen we dan terecht bij Iwashigumi, een izakaya restaurant gespecialiseerd in sardines. Nooit gedacht dat sardines zo veelzijdig konden zijn! We kregen sashimi en sushi van (onder andere) sardines, gegrilde sardines, … Enfin, te veel om op te noemen, maar allemaal superlekker en krakend vers. Wel voor het eerst in Japan wat te veel gegeten, dus gelukkig was het nog een eindje wandelen naar het hotel.

De nacht op de tatami en futon viel al bij al nog mee; maar we hebben er wel een extra laagje onder gelegd van het derde bed dat in de kast zat. De hoofdkussens waren echter keihard. Wim heeft dan maar midden in de nacht zijn trui in de hoofdkussenhoes gestoken. Goed ingepakt tegen de regen gaan we na het ontbijt op pad. Ondanks de nattigheid genieten we van de mooie omgeving. Na anderhalf uur komen we aan bij de volgende hangbrug, de Myojin brug. Er vlakbij ligt nog een Shinto schrijn en staat er een hutje waar we even kunnen schuilen en warme thee drinken. Het is nog te vroeg voor de lunch, dus trekken we de brug over verder stroomopwaarts richting Tokusawa lodge. Vanaf hier komen we minder toeristen tegen, enfin nóg minder, want dankzij de regen is het helemaal niet zo druk. In de lodge kunnen we wat opdrogen en ons verwarmen aan de kachel. Een hartige homemade curry gaat er goed in. Een paar Japanse dames die in de lodge verblijven zijn verbaasd dat we in dit hondenweer helemaal vanuit Kamikochi zijn komen stappen. Bij Wim is het wat paniek want zijn camera begint ineens raar te doen. Hopelijk wordt dit vanzelf opgelost door hem een nachtje te laten drogen en anders… Gelukkig zijn we in het land van Pentax! Op de terugweg naar de Kappabrug komen we een enorme groep apen tegen; het waren er zeker 30. Het is een troep Japanse makaken die aan het fourageren was. Ondertussen is het bijna gestopt met regenen en kunnen we genieten van de bergen rondom ons met de gele en oranje herfstkleuren. Tegen dat we bijna terug aan het hotel zijn begint het terug te gieten; goeie timing! We hebben toch genoten van onze 17 km lange wandeling. Nu is het tijd om op te drogen en te genieten van Japanse thee met koekjes.

Vanmorgen trekken we weer naar het Matsumoto kasteel, maar dit keer voor een volledig bezoek. In de tuinen rond het kasteel beginnen de bomen al mooie herfstkleuren te krijgen en in de verte zien we de eerste besneeuwde toppen. We moeten onze schoenen uitdoen alvorens we het kasteel binnen mogen. Dit ter bescherming, want alles is er in hout. We zijn redelijk vroeg – gelukkig maar- want als we rond zijn met ons bezoek is het veel drukker, met vooral veel groepen Japanners.

Op de terugweg halen we nog onze rugzakken op in het hotel. Onze grote bagage hebben we vooruit laten sturen naar Kanazawa, waar we over twee dagen heen gaan. Op de bus richting Kamikochi in de Japanse Alpen is er namelijk niet echt plaats voor grote bagage voorzien. We wandelen onderweg naar het station nog eens langs de oude koopmanshuisjes en een sfeervol Shinto schrijn.

In het station is het even zoeken waar we tickets voor het lokale treintje en de aansluitende bus naar Kamikochi kunnen vinden. Ondertussen is het serieus beginnen regenen; dat worden dus Japanse Alpen in de regen! Onderweg zien we steeds meer herfstkleuren naarmate we meer de bergen in rijden.

Voor het eerst hebben we een traditionele Japanse kamer, met tatami matten en een laag tafeltje waar we thee aan kunnen drinken. Maar de grote bonus is wel het schitterende uitzicht op de rivier en de bergen erachter. We besluiten ondanks de regen nog een wandelingetje te doen voor het te donker is en genieten van de frisse berglucht.

Terug op de kamer willen we dus thee zetten. Probleem: de instructies op de waterkoker zijn alleen in het Japans en het is geen doorsnee systeem. Na veel proberen dan maar de receptie gebeld en kunnen we eindelijk genieten van een kopje sencha, groene Japanse thee.

Benieuwd of het slapen op de futonbedden straks gaat lukken…